https://t.me/c/1189593504/3267

https://t.me/c/1189593504/3605

https://t.me/c/1189593504/3462

https://t.me/c/1189593504/3849

https://t.me/c/1189593504/3928

https://t.me/c/1189593504/3694

https://t.me/c/1189593504/3556

https://t.me/c/1189593504/4001

درست است که رذایل از ترس یا نشانه‌ای بر ترس‌اند؛ دروغ نتیجه‌ی این ترس است و احتمالا تاریک‌ترین رذیلتی هست که شخص می‌تونه داشته باشه؛ اینجا کمی بحثْ اصطلاحا اخلاقی میشه. باز هم درسته که «اخلاق دارای معیار زیباشناختیه» یعنی فرق داره که مثلا یه مرد بدترکیب دروغ بگه یا زن دل‌ربا! پس اخلاق لزوما یک امر نسبی هست و در طی زمان و مکان spatiotemporal دسخوش تغییرات میشه. با نگاهی عمیق‌تر به بحث اینکه «رذایل از ترس هستن یا نشانه‌ای بر ترس» می‌فهمیم که آدم دروغ‌گو، مُزَوِّر (تزویزکننده) و دو رو دو رنگ در کم‌ترین حالت در پی حفظ منافع خودش هست (که البته نکوهش‌ناپذیره و تصمیم شخصی خودشه!) ولی آیا واقعا میشه گفت که انتخابی غیر از این داشته؟ آیا میشه گفت دروغ امری نکوهیده‌س و اخلاقی نیست؟ دروغ و متناقض رفتار کردن آیا لزوما امور نادرستی هستن؟ اخلاق ناتوان از تعیین کردن این ویژگیه چون خود اخلاق هم با این پدیده متناقض برخورد کرده و خودش جزو این تناقضه.

اون چیزی که آدما از هم توقع دارن، صداقت مطلق و راستگویی همیشگی هست؛ شدنی نیست چون این نیازمند اینه آدم، آزاد از همه‌ی تناقض‌های درونی و بیرونی باشه که شدنی نیست. این آدما حتی به یه تعادل درونی نرسیدن و بعد تو، توقع داری با خودشون و تو متناقض رفتار و صحبت نکنن؟

#یه_دروغ_دیگه_بهم_بگو

#تراپیست؟

#نه_بابا_می‌ذارم_بیشتر_و_بیشتر_اشتباه_تشخیصم_بدی :)

#کاش_باز_بباره_آسمون_شهر (https://t.me/c/1189593504/3041)

پوریا کابوس:
«سنگ هر کیو غیر خودتو به سینه می‌زنی، بدونْ مفت باختی.
#ببین سیاه نی هر چی که بهش سفید نمیدی؟

. . . بُنجُلِ Low لِوِل لُمپَن . . .»