غزل: پیر محمد کاروان
حوا که به تر څنګه د ادم نه وای پيدا
له تندې به ګل مړ و که شبنم نه وای پيدا
دا ژوند به د ادم پر اوږو بار و د ډبرو
دا مينه، دا ښکلا که دا همدم نه وای پيدا
نغمه به د ژوندون وه د اومړي تار په څېر
له زېر سره دوستي که به د بم نه وای پيدا
له تندې نه که منډې هاجرې اخيستې نه وای
کعبې ستا په لمن کې به زم زم نه وای پيدا
ارواه به دعيسی ملايکو چېرې پوکله
که پاکه د ايمان غوندې مريم نه وای پيدا
په ځمکه کې به سوي و په ډار د جهنم
جنت که به د ميندو تر قدم نه وای پيدا
مريم که خديجه ده اسيه که فاطمه ده
که ښځې نه وای ښې نو دوی به هم نه وای پيدا
د ګلبڼ زمزمې. (248)
حوا که به تر څنګه د ادم نه وای پيدا
له تندې به ګل مړ و که شبنم نه وای پيدا
دا ژوند به د ادم پر اوږو بار و د ډبرو
دا مينه، دا ښکلا که دا همدم نه وای پيدا
نغمه به د ژوندون وه د اومړي تار په څېر
له زېر سره دوستي که به د بم نه وای پيدا
له تندې نه که منډې هاجرې اخيستې نه وای
کعبې ستا په لمن کې به زم زم نه وای پيدا
ارواه به دعيسی ملايکو چېرې پوکله
که پاکه د ايمان غوندې مريم نه وای پيدا
په ځمکه کې به سوي و په ډار د جهنم
جنت که به د ميندو تر قدم نه وای پيدا
مريم که خديجه ده اسيه که فاطمه ده
که ښځې نه وای ښې نو دوی به هم نه وای پيدا
د ګلبڼ زمزمې. (248)