غزل: سبیل ساد
خپله مو د خپل وجود لاسونه وتړل
موږ څه په بېکاره خلکو زړونه وتړل
غږ یې د زلمو د بې ننګیو واورېده
نجونو د وطن کمربندونه وتړل
نورو، نورو خلکو، نوره خلک کړل یاران
ښکلیه موږ په تا پسې نیتونه وتړل
دې ښار کې د عشق په نوم شروع هوس بازۍ
ځکه خو مینو ګرېوانونه وتړل
غلي شئ! پاچا شو سرمعلم د ښوونځي
غلي شئ! پاچا ټول زندانونه وتړل
ساده! سپوږمۍ خویه ده، راځي په نیمو شپو
موږ ځکه له سترګو نه خوبونه وتړل
د ګلبڼ زمزمې. (244)
خپله مو د خپل وجود لاسونه وتړل
موږ څه په بېکاره خلکو زړونه وتړل
غږ یې د زلمو د بې ننګیو واورېده
نجونو د وطن کمربندونه وتړل
نورو، نورو خلکو، نوره خلک کړل یاران
ښکلیه موږ په تا پسې نیتونه وتړل
دې ښار کې د عشق په نوم شروع هوس بازۍ
ځکه خو مینو ګرېوانونه وتړل
غلي شئ! پاچا شو سرمعلم د ښوونځي
غلي شئ! پاچا ټول زندانونه وتړل
ساده! سپوږمۍ خویه ده، راځي په نیمو شپو
موږ ځکه له سترګو نه خوبونه وتړل
د ګلبڼ زمزمې. (244)