هیچ حیوانی هرگز امکان ندارد مثل انسان این قدر بی‌رحم باشد، این قدر ماهرانه و هنرمندانه بی‌رحم باشد.
به گمانم اگر شیطان وجود نداشته باشد و بنابراین انسان او را آفریده باشد، او را بر صورت و شکل خودش آفریده است.
باز هم قاطعانه معتقدم که این خوی عجیب در بیش‌تر انسان‌ها هست - این عشق به شکنجه‌ی کودکان، اما فقط کودکان.
البته در هر آدمی جانوری نهفته است، جانوری که آتش شهوتش از فریادهای قربانی شکنجه شده تیز می شود. جانوری بی مهار و زنجیر گسسته، جانور بیماری‌هایی که در هرزگی به آن مبتلا گشته...
آلیوشا، به من بگو، بچه‌ها بچه‌ها بچه‌ها، آن‌ها چرا باید اینقدر رنج بکشند... چرا... چرا... چرا... نمی شود فهمید آنان چرا باید رنج بکشند...
...
فقرات عافیت سوز فوق از رمان "برادران کارامازوف" است که داستایوفسکی از زبان ایوان آن‌ها را در خطاب به آلیوشا ایراد می کند. در چند روز گذشته که ماجرای تجاوز و قتل هولناک و تکان دهنده‌ی دختربچه ی بوکانی، "نیان جبرئیل پور"، رسانه ای شد، یاد آن فقرات افتادم... از شنیدن آن خبر "به اندازه‌ی یک ابر دلم گرفت" و "رنج" بردم... به یاد سایر حوادث اینچنینی که هر از گاهی در کشور رسانه ای می شود افتادم... و ملول شدم... اما، از استاد مصطفی ملکیان یاد گرفتم که "رنج" را به "کار" تبدیل کنم و از دکتر سروش دباغ آموختم که "کارَک" انجام دهم...
#نیان_جبرئیل_پور
#نیان_چلبیانی
#نیان
#کودک_آزاری
#کودک_آزاری_جنسی
#داستایوفسکی
#فیودور_داستایفسکی
#برادران_کارامازوف
#عسل_قربانی
#محمد_حسین_ازغدی
#مصطفی_ملکیان
#سروش_دباغ