گر چه بر واعظ ِ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود

رندی آموز و کَرم کن که نه چندان هنر است
حیَوانی که ننوشد می و انسان نشود

گوهر ِ پاک بباید که شود قابل ِ فیض
ور نه هر سنگ و گِلی لؤلؤ و مرجان نشود

اسم ِ اعظم بکند کار ِ خود ای دل! خوش باش
که به تلبیس و حیل دیو مسلمان نشود

عشق می‌ورزم و امید که این فن ِ شریف
چون هنرهای دگر موجب ِ حرمان نشود

دوش می‌گفت که فردا بدهم کام ِ دلت
سببی ساز خدایا! که پشیمان نشود

حُسن ِ خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را
تا دگر خاطر ِ ما از تو پریشان نشود

ذره را تا نبود همت ِ عالی حافظ!
طالب ِ چشمه‌ی خورشید ِ درخشان نشود

#حافظ