تو  به وضوح می‌بینی که آدم‌ها با سرعت به سمت چاه‌ها و چاله‌ها پیش می‌روند، تمام تلاشت را می‌کنی و بالا و پایین می‌پری تا مگر  مسیرشان را عوض کنی. به لبه‌ی چاه می‌رسند، به گریه می‌افتی، خشمگین می‌شوی، غمگین می‌شوی و آخرین زورت را می‌زنی، باز هم نمی‌فهمند و حتی از تو دلگیر می‌شوند و تصور می‌کنند که تو بدخواه آنانی!
به چاه می‌افتند، تو طنابی برای نجاتشان نداری، چون آدمی که با میل خودش به چاه رفته را نمی‌توانی قانع کنی که می‌شد به چاه نرفت، می‌شد آرام آرام به مسیر درست ادامه داد و باهمان پاهای پیاده، به قله رسید.
آدمی که با پای خودش به چاه افتاده، از یک‌جایی به بعد مجبور است بگوید: این پایین آنقدرها هم بد نیست! مجبور است خودش را قانع کند که این پایین آرامشِ بیشتری دارد و چیست آن‌همه روی زمین مسطح راه رفتن و عاقلانه و آزادانه زیستن و به جایی رسیدن؟!

👤نرگس صرافیان طوفان

[ #رادیوانرژی @RADIO_ENERGI]