زندگی خیلی غیرقابل پیش‌بینیه! قبل اینکه بابام بمیره توی دوراهی مهاجرت و تحصیل در زمینه مهندسی و یا نویسندگی در داخلِ ایران بودم. بعد از مرگِ بابام یه‌مدت هر دو رو رها کردم!
تا خواستم شروع کنم دوباره بعد از ماجراهای سال ۹۸ یک سال در هیچ پروژه‌ای ننوشتم. بعدشم فقط مستند سینمایی «کاپیتان من» که درباره‌ی مغز بود و جوکر ۱ ‌که در پلتفرم بود.
با شروع کرونا سعی کردیم یه پادکست مستقل و به نوعی زیرزمینی راه بندازیم که شد رادیو سیتکام. از سریال ساختمان پزشکان (۱۳۸۹) تا امروز برای پروژه‌های زیادی نوشتم ولی هیچ کدوم رو اندازه‌ی این پادکست دوست ندارم!
دوباره بعد از ماجراهای مهسا امینی یک سال و نیم در هیچ پروژه‌ای ننوشتم و تصمیم به مهاجرت گرفتم. برای تافل خوندم. سپتامبر ۲۰۲۳ تافل گرفتم.
زمستون پارسال یه چند باری اپلای کردم و بعد به دلایلی بی‌خیال اپلای شدم تا امروز.
امسال هم فقط برای جوکر ۲ نوشتم که حالا هم فینال مردهاش ضبط شده هم فینال زن‌هاش. (با معجونی از مشکلات و چالش‌ها!) این چند سال بالای ۷۰ پروژه بهم برای کار زنگ زدند و همه رو رد کردم. سالهاست می‌خوام کار خودمو بسازم اما مرتبا می‌بینم خام هستم و همچنان باید یاد بگیرم. در سایر مسائل هم خام و بی تجربه هستم که بماند...

اگه هفت سال پیش بهم می‌گفتن این خطوط بالا، هفت سالِ آینده‌ی توئه قطعا برگام می‌ریخت. زندگی عجیبه.