جمعی از سربازان وظیفه در اوایل دوره پهلوی

درسال هزار و سیصد و شش ه.ش به‌دنبال تصویب مجلس شورای ملی آن زمان، فرزندان ذکور خانواده‌های ایرانی، چه در داخل و چه در خارج از کشور که به سن بیست و یک سالگی پا می‌گذاشتند، از سوی دولت به مدت دو سال به خدمت سربازی – که آن زمان «خدمت نظام اجباری» نامیده می‌شد- فراخوانده شدند. جدی‌ترین حامی این قانون، پهلوی اول بود که در آن زمان یک سالی می‌شد به سلطنت رسیده بود. قانون نظام اجباری گذشته از آن که مخالفت مردم برخی شهرها را برانگیخت، در اجرا نیز دچار تناقض‌ها و دوگانگی‌هایی شد.
قانون سی و دو ماده‌ای خدمت اجباری در شانزده خرداد هزار و سبصد و چهار در مجلس شورای ملی به تصویب رسید.طبق بند اول این قانون تمام افراد ذکور بالای بیست و یک سال می‌بایست به مدت دو سال به خدمت سربازی می‌رفتند.در آن زمان چون یک میلیون نفر شرایط تعیین شده برای سربازی را داشتند و نیاز کشور صد هزار نفر بود، مقرر شد که از هر ده نفر فقط یک نفر به سربازی رود.