در آﻏﺎز ﺷﻜﻞﮔﻴﺮی اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺑﺸﺮی، کارکرد ﭘﺎیاﻓـﺰار (کفش)، ﺻـﺮﻓﺎً برای ﺣﻔﺎﻇـﺖ و ﻣـﺼﻮن داشتن ﭘﺎﻫﺎی اﻧﺴﺎن از ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ اقلیمی و ﺟﻮی بوده اﺳـﺖ که ﺑـﺎ ورود اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻤﺪن و شهرنشینی، کفشها تنوع بیشتری به خود میگیرد: شامل فرم، جنس، رنگ و تزیینات کفش و ... .
رنه دالمانی مینویسد: کفاشان برای بانوان ایرانی کفشهای متحدالشکلی میساختند. این کفشها تماماً بدون پاشنه و نوک برگشته بوده، قسمتی که در زیر پاشنه قرار دارد از چوب است که آن را تراشیده، روی آن را با چرم پوشانده و با مفتولهای مسی زینت دادهاند. در شهرهای دیگر بخصوص "اصفهان" ، بانوان کفشهای چرمی بیپاشنهای به پا دارند که نوک آنها برگشته است.
نمونهای از آنها را میتوان در موزه ملی هنرهای اصفهان مشاهده کرد. تزیینات فلزی به کار رفته بر روی این اثر و رودوزیهای زینتبخش داخل کفش، احتمالا نشان از تمکّن مالی و متموّل بودن صاحب آن دارد.
کفش
قدمت: دوره قاجاریه
محل ساخت یا مبدا اثر: اصفهان
مواد و روش تزئین: چرم دوزی و سوزن دوزی.
@IranAncient