شرابخواریِ حکیم عمر خیام

بخش عظیمی از منابع کهن رباعیات خیام نیشابوری را جُنگ و سفینه‌های ادبی تشکیل می دهد. خوشبختانه با شناساییِ بیاضی ارجمند که نیمی از آن نگاشته و گردآوردهء هندوشاه نخجوانی است، نور بیشتری به حوزهء خیام پژوهشی تابیده شده است، هندوشاه شاعر و نویسنده سدهء هفتم و اوایل سدهء هشتم و مولف کتاب تجارب السلف در مجموعه ای که به مرور زمان در فاصله سال های ۷۱۲ تا ۷۲۱ ق گردآورده.چندین رساله و مقادیر زیادی شعر فارسی و عربی را کتابت کرده است،دست نویس این بیاض، متعلق به کتابخانه اسعد افندی ترکیه است معرفی مجمل این بیاض نخستین بار در مقاله‌ای که موسوی طبری و ایمانی به اتفاق نگاشته اند صورت گرفته است(موسوی طبری_ایمانی.۱۱۶،۱۳۹۷).

چندی پیش از وجود شعری در این بیاض مطلع شدم که معزی نیشابوری در وصف عمر خیام سروده و تا کنون در هیچ منبعی به آن اشارتی نرفته است.

فیلسوفی که گاه هوشیاری
علمِ عالم اسیرِ عقل وی است
گاهِ مستی عجب همی دارم
تا چرا عقل او اسیر می است

امیر معزی هم شهری و هم عصر حکیم عمر خیام نیشابوری بوده است این شعر شاهد ارزنده ای برای کسانی است که بادهء خیام را همان شراب انگوری می دانند.


بن مایه:گزارش میراث/فصلنامه اطلاع رسانی در حوزهء نقد و تصحیح متون نسخه شناسی و ایران شناسی/دوره سوم سال سوم/شماره یکم و دوم/بهار_تابستان۱۳۹۷/[انتشار بهار ۱۳۹۹]/ص۵۳


#ادبیات #خیام #ایرانشناسی

@IRANSHAHRINSTITUTE