🔻بین سطور پروژه «مهار اپوزیسیون» در ایران

مطابق تجربیات جهانی، بسیاری از جنبش‌های اپوزیسیون توانسته‌اند با رعایت خط قرمزهایی در هنگام رقابت با همدیگر، کمابیش جلوی «مدیریت شدن» اختلافات خود از سوی حکومت‌ را بگیرند.

به عنوان نمونه، مخالفان حکومت منطقا نمی‌توانند برای رقابت با همدیگر به «افشاگری»های منابع و رسانه‌های حکومتی استناد کنند. این در حالی است که در عمل، حتی بسیاری از فعالینی که خود هدف دروغ‌پراکنی رسانه‌های حکومتی قرار گرفته‌اند، مشتاقانه ادعاهای همان رسانه‌ها علیه رقبا را بازنشر می‌کنند.

مدعیان مبارزه با قدرت حاکم، همچنین مجاز نیستند به «زمینه‌سازی» برای حذف رقبا توسط حکومت بپردازند. به طور مشخص، کنشگران سیاسی نمی‌توانند برای ضربه زدن به فعالان داخل کشور، به انتشار اطلاعات یا ادعاهایی بپردازند که می‌دانند احتمال دارد برای تعقیب و سرکوب آنها کاربرد داشته باشند.

در نگاه کلی، «عادی شدن» استناد به خبرهای بی‌اساس، آسیب‌پذیری اپوزیسیون در مقابل ضداطلاعات حکومتی را به طور نامحدود افزایش می‌دهد. چنانچه «قبح» استناد به خبرهای ساختگی ریخته شود، به‌راحتی قابل تصور است که جریان‌های مختلف اپوزیسیون، در دعواهای داخلی خود نیز از همین عادت پیروی کنند.

اگر فرصت داشتید ملاحظه بفرمایید:

https://www.youtube.com/watch?v=vNsNGsPAV6g

@HosseinBastaniChannel