خاورمیانه، سرزمینی است که انگار در کشاکش دائمی میان نور و ظلمت گرفتار آمده. در یک سوی آن، شهرهایی چون ریاض، با نورهای درخشان و کنسرت‌هایی که ضرباهنگ موسیقی را به گوش آسمان می‌رسانند، صحنهٔ نمایشی از تغییر و مدرنیته هستند. در آنجا، جنیفر لوپز روی صحنه می‌درخشد و ستارگان جهانی، آینده‌ای پرزرق‌وبرق را نوید می‌دهند. اما همین سرزمین، تنها چند مرز آن‌سوتر، در عمق تاریکی‌های دیگری غوطه‌ور است.

ایران، جایی که جوانانش هر روز درگیر جنگی نابرابر با محدودیت‌ها و سرکوب‌ها هستند. جایی که امید، هر بار با نگاهی سرشار از خشم و اشک، در برابر دیوارهای بلند استبداد قد علم می‌کند، اما دوباره و دوباره فرو می‌ریزد. خیابان‌هایش پر از قلب‌هایی است که برای آزادی می‌تپند، اما هر تپش زیر سایه‌ای سنگین سرکوب می‌شود.

و افغانستان، قلب زخمی این منطقه. جایی که دختران معصوم از رؤیای تحصیل و زنان از حق کار محروم شده‌اند.
جای اینکه دختران این ممکلت پشت نیمکت‌های مدرسه نشسته باشند، پشت در های مدرسه نشسته اند.
ریسمان‌هایی به نام دین، نه برای هدایت و آزادی، که برای بستن دهان‌ها و شکستن بال‌هایشان استفاده می‌شود. زندگی در افغانستان برای زنان و دختران، هر روز گویی به مثابهٔ جنگی برای زنده‌ماندن است، در حالی که حقوق ابتدایی‌شان به دست کسانی که خود را نمایندگان خدا می‌خوانند، لگدمال می‌شود.

خاورمیانه جایی است که زمینش از اشک و خون سیراب شده و آسمانش پر از سایه‌های غم و امید است. منطقه‌ای که در آن، تضادها حکایتگر واقعیت هستند. یک طرف خنده‌های جشن و نورافشانی، و طرف دیگر اشک‌های بی‌صدایی که هیچ‌گاه پایانی نمی‌یابند. اینجا، جغرافیای رویاهای شکسته و شمع‌هایی است که با هر وزش باد خاموش می‌شوند و با هر امید دوباره روشن.

#S_R🕯️
#شما_فرستادید