هر روز که پسرک رو از مدرسه برمیدارم و شروع میکنه به تعریف کردن اتفاقای روزش، هر روز و‌هربار به این فکر‌میکنم که یه روز سوارش میکنم و دیگه دوست نداره چیزی بگه، یه روز ازش میپرسم و سربالا جواب میده، به روز اولویتش دیگه من نیستم، یه روز دیگه بی صبرانه منتظر نیست تا برام بگه امروز جایزه گرفته یا نه، تیمشون برده یا نه، هواپیمایی که ساخته تو کلاس از همه بهتر بوده یا نه…
غصه میخورم؟ آره، پیشاپیش! برای اتفاقی که هنوز نیفتاده، سعی میگنم به خودم بگم آماده باش، اون روز میرسه، آماده باش! ولی حقیقتا نمیدونم آماده خواهم بود یا نه….



‌@BehtarinMadareDonya