زینب بهرامی در ژاپن

امروز، روز تولد امام زمان، یه دروغ گفتم که اومدم اینجا پیش چندهزارنفر اعتراف کنم شاید خدا ببخشه😅

امروز باید درمورد اقداماتی که هرفرد میتونه برای بهبود جامعه‌ش انجام بده صحبت کردیم و موضوع کار «داوطلبانه» بود من باید درمورد یک نهاد کار داوطلبی در ایران توضیح میدادم و میگفتم خودم چه کاری انجام دادم.
من روی تخته نوشتم بزرگترین نهاد کار داوطلبانه در ایران اسمش «گروه های جهادی» هست (تا نوشتم جیهادی گروپز، قیافه مدیر آمریکایی برنامه دیدنی بود😂 با چشم و ابرو اشاره کرد که درمورد جنگ و اینا صحبت نکنی::))))
خلاصه توضیح دادم که ایران چون خیلی بزرگه، تقریباً پنج برابر ژاپنه و اکثرش هم کوهستانی و صعب العبوره، وقتی زلزله بیاد یا سیل یا حتی اتفاقاتی مثل پاندمی کرونا، گاهی رسیدن نیروهای سازمانی خیلی زمان میبره، اینه که خیلی از مردم عضو این نهاد گروه های جهادی میشن تا بتونن داوطلبانه کمک کنن.

حالا دروغم چی بود؟!
آقا من هرررچی فکر کردم یادم نیومد کار داوطلبانه انجام داده باشم🤦🏻‍♀️
صدقه و کمک خیریه داشتم ولی کار داوطلبانه یادم نیومد😢

چون دیدم پیش اینهمه بچه ژاپنی آبروی اسلام و مسلمین درخطره😁 گفتم یبار که زلزله اومده بود منم به گروه های جهادی برای بسته بندی غذا کمک کردم😢

حداقل نیتشو داشتم که!🥲
آخه همه کلی خاطره و سابقه کار داوطلبانه داشتن:(( از کار رایگان تو بیمارستان و مدارس وتمیزکردن پارکها و ..

حرف از سلیقه لباس بین نسلها شد یاد یه چیزی افتادم.
چندوقت قبل رفته بودیم داخل یه فروشگاهی، مهدیه همینطوری داشت لباسهای مختلفو نگاه میکرد گاهی پروو میکرد.
یدونه کت بارونی برداشت همونجا تو سالن جلوی آینه پوشید.
این لباس بقدری سایز و تیپش اندازه و قشنگ بود که انگار یه خیاط خیلی گرون و حرفه ای با کلی وسواس مخصوص مهدیه دوخته! همه چیز اندازه شیک رسمی شق و رق!
دهنمو باز کردم بگم واااای چقدر بهت میاد چه شیکهه..!
که مثل برق از تنش درآورد گفت وای شبیه فیلمای دهه شصتی شدم!!!!!!
و رفت عین دخترای ژاپنی یه کت برداشت حداقل دو سایز بزرگتر از خودش با شونه های افتاده و شل و ول و دوختای عجیب غریب و کلی ذوق کرد🤦🏻‍♀️

هم احساس پیری کردم هم اینکه سلیقه ماها خیلی بهتره😅

روز اول، بعدازظهر، موضوع درس، جامعه inclusive بود (با اینکه خودم مترجمم ولی نمیدونم واقعاً چی باید ترجمه کرد؟ جامعه همه‌شمول؟ جامعه دربرگیرنده همه؟ جامعه ای که همه دربرداشته میشوند؟
جمله هستا، کلمه نیست)
خلاصه.

مدیر برنامه داشت توضیح میداد که در یک جامعه پیشرفته و عادل و اینکلوسیو، همه ساکنان جامعه حس تعلق دارن، احساس جداافتادگی وبی توجهی ندارن، مثلاً خارجی های ساکن، افراد معلول و کم توان، اقلیت ها و .. نیازهای همه این افراد به شکل مقتضی در نظر گرفته میشه و بهش پاسخ داده میشه، کسی سرگردان و سرخورده نمیشه.

بعد گفت بچه ها به نظرتون ژاپن از هرنظر یه جامعه اینکلوسیوه؟!
بچه ها داشتن فکر میکردن.
پرسید خب الان بیاین شهر کیوتو رو در نظر بگیریم که خارجی زیاد داره.
چه کسانی در کیوتو زندگی میکنن؟

توی کلاس تنها کسی از کیوتو بود من بودم.

بچه ها یه نگاهی دور و بر کردن و گفتن زینب سنسی!
مدیر برنامه گفت خب زینب سنسی چه ملیتی داره؟!

من داشتم با یه لبخند خیلی بزرگ و چهره ذوق زده بچه ها رو نگاه میکردم.
همون لحظه معاون مدرسه و مدیر کمپانی که ما براش کارمیکنیم برای سرکشی رسیده بودن پشت پنجره کلاس و داشتن گوش میدادن.

خلاصه من خیلی ذوق زده داشتم به بچه ها نگاه میکردم و بزور جلوی خودمو گرفته بودم بهشون تقلب نرسونم و اینکه خودشون بگن.

طفلک بچه ها از صبح کلی خارجی دیده بودن و اسم هزارتا کشور رو شنیده بودن.
یکی از پسرها همینطور که زل زده بود به من، بلند و کشدار گفت پاااااکستان!

قیافه من یهو رفت تو هم😂

یه مرتبه دیدم شلیک خنده از بیرون کلاس بلند شد! اون چندنفر پشت پنجره و بچه های تو کلاس مرده بودن از خنده!

گفتم چی شده؟!

مدیر برنامه اومد تو در حال نفس نفس زدن گفت وای ما داشتیم نگاه میکردیم، تغییر حالت چهره تو اصلا عجیببب بود😂 ای کاش اون لحظه فیلم میگرفتیم، ماندگار ترین صحنه برنامه بود😅
انگار نه تنها از این پسره و از این کلاس، از کل ژاپن و حتی از کل بشریت ناامید شدی!😂 بابا طفلکیا بچه‌ن قاطی میکنن خب:))

گفتم آقا من از ایرانم! سر اسم ایرانی تعصب دارم! هرکی یه کشور دیگه بگه قاطی میکنم، عمدی نبوده!😅

دیگه از صبح روز بعدش هرکی منو میبینه اینجوریه: صبح بخیر زینب از ایران! زینب از ایران شکلات میخوری؟ زینب از ایران لطفاً درو می‌بندی؟ زینب از ایران برگه ها کجاست؟!😂
تازه مدیر برنامه که کلا منو میس ایران صدا میکنه! ژاپنی ها هم ذوق کردن میگن ایران خانم خیلی راحت تر از زینبه! کلا شدم میس ایران😂