ادامه از فرسته‌ی قبل👆🏻
بر همین اساس است که حاخام الحریزی در اشعار مذهبی‌اش این عمل صلاح الدین را با اقدام کوروش ـ در آزادسازی یهودیان بابل ـ مقایسه می‌کند[3]. اما این چهره‌ی دل‌انگیز صلاح الدین نزد بسیاری از یهودیان، به همین سبب نزد برخی از نویسندگان عرب رنگ می‌بازد؛ کسانی که وی را به سرکوب اعراب ـ خاصه مصریان ـ و نخستین تمهیدگر فرآیند کوچ یهودیان به فلسطین و اقامت‌گزینی آنها در آن خطه متهم می‌کنند[4]. در این میان ارجاع به صلاح الدین در منازعات شیعی/سنی هم نقش بسزایی دارد؛ بسیاری از نویسندگان اهل سنت برخورد قاطع وی با فاطمیان مصر را می‌ستایند و از آن سو بسیاری از نویسندگان شیعی بر قساوت موجود در این برخوردها انگشت می‌نهند. طرفه این است که گروهی نیز با تأکید بر سویه‌های قومی و ملی، شخصیت صلاح الدین را از منظر تأسیس یا عدم تأسیس یک دولت کُردی مورد مناقشه قرار می‌دهند. از آن سو برغم فراز و نشیب‌های مهم در زندگی سیاسی صلاح الدین ـ من جمله جنگهای داخلی وی با امیران تُرکِ سُنّی خاندان زنگی و هم‌پیمانی‌اش با مسیحیان ارتدکسِ بیزانس علیه سلاجقه‌ی سُنّی روم و فرنگیان کاتولیک که به دو نبرد بزرگ با ترکان سلجوقی هم منجر شد ـ یکسره او را در خدمت جهاد با صلیبیان تصویر و تخیل می‌کنند و گروهی نیز با اتخاذ رویکردهای مسلمان‌ستیزانه چهره‌ای خشن و قسی از او ارائه می‌دهند و هَلُّمَ جَرّا...
اما تمام این تصاویر و جلوه‌های گاه ضد و نقیض و متضاد از صلاح الدین در جغرافیای فرهنگی خاورمیانه ـ در برابر چهره‌ی نسبتا یکدستی که از وی در میان اروپاییان وجود دارد ـ بر اهمیت استفاده‌ی ابزاری از تاریخ و چهره‌پردازی بازیگران مؤثر آن در میانه‌ی منازعات سیاسی دلالت دارد.
ــــــــــــ
ارجاعات:
[1]. رنه گروسه، تاریخ جنگهای صلیبی، صص254،258، ترجمه ولی الله شادان، نشر فرزان روز.
[2]. Simon Dubnov, History of the Jews: From the Later Middle Ages to the Renaissance, translated by Moshe Spiegel, vol. 2, p. 816, Thomas Yoseloff Ltd: 1968.
[3]. E. Ashtor-Strauss, “Saladin and the Jews”, Hebrew Union College Annual, Vol. 27 (1956), p. 324.
[4]. برای مثال نک. مقاله‌ی مفصل جورج حداد نویسنده‌ی لبنانی با عنوان تند "صلاح الدين الايوبي: عدو لدود للعرب ومؤسس للاستعمار اليهودي لفلسطين!" در اینجا:
https://rsgleb.org/article.php?id=1083&cid=11&catidval=0
@AdnanFallahi
بر همین اساس است که حاخام الحریزی در اشعار مذهبی‌اش این عمل صلاح الدین را با اقدام کوروش ـ در آزادسازی یهودیان بابل ـ مقایسه می‌کند[3]. اما این چهره‌ی دل‌انگیز صلاح الدین نزد بسیاری از یهودیان، به همین سبب نزد برخی از نویسندگان عرب رنگ می‌بازد؛ کسانی که وی را به سرکوب اعراب ـ خاصه مصریان ـ و نخستین تمهیدگر فرآیند کوچ یهودیان به فلسطین و اقامت‌گزینی آنها در آن خطه متهم می‌کنند[4]. در این میان ارجاع به صلاح الدین در منازعات شیعی/سنی هم نقش بسزایی دارد؛ بسیاری از نویسندگان اهل سنت برخورد قاطع وی با فاطمیان مصر را می‌ستایند و از آن سو بسیاری از نویسندگان شیعی بر قساوت موجود در این برخوردها انگشت می‌نهند. طرفه این است که گروهی نیز با تأکید بر سویه‌های قومی و ملی، شخصیت صلاح الدین را از منظر تأسیس یا عدم تأسیس یک دولت کُردی مورد مناقشه قرار می‌دهند. از آن سو برغم فراز و نشیب‌های مهم در زندگی سیاسی صلاح الدین ـ من جمله جنگهای داخلی وی با امیران تُرکِ سُنّی خاندان زنگی و هم‌پیمانی‌اش با مسیحیان ارتدکسِ بیزانس علیه سلاجقه‌ی سُنّی روم و فرنگیان کاتولیک که به دو نبرد بزرگ با ترکان سلجوقی هم منجر شد ـ یکسره او را در خدمت جهاد با صلیبیان تصویر و تخیل می‌کنند و گروهی نیز با اتخاذ رویکردهای مسلمان‌ستیزانه چهره‌ای خشن و قسی از او ارائه می‌دهند و هَلُّمَ جَرّا...
اما تمام این تصاویر و جلوه‌های گاه ضد و نقیض و متضاد از صلاح الدین در جغرافیای فرهنگی خاورمیانه ـ در برابر چهره‌ی نسبتا یکدستی که از وی در میان اروپاییان وجود دارد ـ بر اهمیت استفاده‌ی ابزاری از تاریخ و چهره‌پردازی بازیگران مؤثر آن در میانه‌ی منازعات سیاسی دلالت دارد.
ــــــــــــ
ارجاعات:
[1]. رنه گروسه، تاریخ جنگهای صلیبی، صص254،258، ترجمه ولی الله شادان، نشر فرزان روز.
[2]. Simon Dubnov, History of the Jews: From the Later Middle Ages to the Renaissance, translated by Moshe Spiegel, vol. 2, p. 816, Thomas Yoseloff Ltd: 1968.
[3]. E. Ashtor-Strauss, “Saladin and the Jews”, Hebrew Union College Annual, Vol. 27 (1956), p. 324.
[4]. برای مثال نک. مقاله‌ی مفصل جورج حداد نویسنده‌ی لبنانی با عنوان تند "صلاح الدين الايوبي: عدو لدود للعرب ومؤسس للاستعمار اليهودي لفلسطين!" در اینجا:
https://rsgleb.org/article.php?id=1083&cid=11&catidval=0
@AdnanFallahi