📝📝📝با «جادوی جاده های دور»

✍🏻مقصود فراستخواه

✅جهان مدام بر سر ما آوار می شد و تاریخ با ما چندان سر به مهر نبود. چنین بود که شاعران وحکیمان برای مان جهانهایی موازی ساختند؛ از خشت معانی و خیال، از جنس زبان. جهانهایی گاه حماسی چنانکه فردوسی، گاه به غنیمتِ دمهای خیامی وگاه به شکوه معقولات سینوی، گاه معنوی چنانکه مولوی، گاه به رندی چنانکه حافظ و همی همچنان، تا در این جهان های موازی پناه بگیریم، تاشعله زندگی نسل به نسل روشن بماند. «تند باد است وچراغم ابتری، زو بگیرانم چراغ دیگری»

✅فیلم با همصدایی «جاده های کیارستمی » آغاز می شود: «می دانستم سرانجام روزی از این راه خواهم گذشت، نمی دانستم اما؛ تا دیروز که آن روز، امروز خواهد بود. از اول کار در اندرون او حزنی غالب بود... دردی عظیم از این معنا بر وی فرود آمد و قرار او برفت و متحیر شد. بدو گفتند تو را چه بوده است. او واقعه بازگفت و گفت دلم از دنیا سرد شده، چیزی از من جدا گشته که راه بدان نمی دانم ودر هیچ کتاب معنای آن نمی یابم. گفتند این کاری نباشد که در خانه متواری شوی، کار آن باشد که گام در راه نهی، هیچ نگویی، به راه بنگری، راه خود با تو خواهد گفت از آن هزار پرسش بر دلت و او به جستجوی راه شد».

متن کامل

@MostafaTajzadeh