PhiloSocrate (دوستدار سقراط)

اولیای دین به ما گفته اند که در ماه های سال، سه ماه رجب، شعبان و ماه مبارک رمضان متفاوت از بقیه هستند. برای ما که چشم دلمان بر روی عوالم غیب بسته است معنای این تفاوت قابل فهم نیست ولی هر چه هست دعاهای ماه رجب به لحاظ محتوا خیلی متفاوت از دیگر ادعیه هستند و آدمی احساس می کند که به نوعی متعالی تر از بقیه است. هر چقدر هم که آلوده باشیم این علو و برتری را حس می کنیم. آنقدر که به یاد می آورم در جایی خوانده بودم مرحوم شهید مطهری به دعای خاب الوافدون علی غیرک که از دعاهای دلنشین و شورانگیز این ماه است خیلی دلبستگی داشت و در نمازهایش آن را می خواند و اشک می ریخت. « نا امید شدند آنان که سراغ غیر تو رفتند و زیان کردند کسانی که به جز تو پرداختند و ضایع شدند آنانکه به درگاه غیر تو متوسل شدند... عطایت برای آرزومندان آماده است و روزی ات برای از تو روگردانها نیز گسترده است... شیوه تو احسان به بدکاران است.... خدایا مرا به راه راهیافتگان هدایت فرما و تلاش تلاشگران را روزی ام نما»

فرهاد قنبری
تحریم اقتصادی صورت دیگر بمب اتم

«تحریم اقتصادی» در جهان امروز شکل تغییریافتهٔ و جدید «محاصرهٔ شهرها» در جهان ماقبل مدرن است.
در جهان ماقبل مدرن و در عصری که هنوز بشر هوش و استعداد ساختِ جت جنگی و موشک و سلاح‌های کشتار جمعی را نداشت، جنگ‌ها عموماً به درون شهرها کشیده می‌شد و محاصرهٔ اقتصادی امری شایع به‌شمار می‌رفت.
محاصرهٔ اقتصادی اینگونه بود که قوم مغلوب به درون شهر خود عقب می‌نشست و دروازه‌های شهر را به روی دشمن می‌بست و دشمن هم در پشت دروازه‌های شهر خیمه می‌زد و به امید روزی که قحطی و گرسنگی ساکنان شهر را از پا درآورد می‌ماند. این شیوهٔ محاصره تا آنجایی ادامه پیدا می‌کرد که ساکنان شهر به دریوزگی و فلاکت افتاده (قحطی اصفهان در محاصرهٔ این شهر توسط محمود افغان در عصر صفوی را بنگریم) و به‌ناچار دروازه‌های شهر را بازمی‌کردند و زمینهٔ غارت و تجاوز و به آتش‌کشیده‌شدن شهر فراهم می‌شد. (از گشوده‌شدن دروازه‌های تروآ تا سقوط اصفهان و کرمان در عصر صفوی و زند صفحات تاریخ پر از این داستان‌های غمبار پرتکرار است).

حالا امروزه جهان و مناسبات جنگی آن تغییر کرده‌است و قدرت‌های جهانی از «تحریم اقتصادی» به‌جای «محاصرهٔ نظامی» کشورهای مختلف استفاده می‌کنند. آنها در این مسیر، فشار اقتصادی خود را تا آنجا ادامه می‌دهند که ساکنان سرزمین و کشورِ هدف به گدایی و دریوزگی و فلاکت کامل بیفتند و پس از ایجاد چنین شرایطی در نهایت ضربهٔ نهایی را برای فروپاشی آن جامعه فرود می‌آورند.

تحریم اقتصادی شکل و صورت دیگری از حملهٔ اتمی و استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی است و علیه هر شهر و کشوری که استفاده شود یک معنا بیشتر ندارد و آن جنایت علیه بشریت است و هر کسی در هر جایگاهی از آن حمایت کند شریک در این جنایت انسانی است.

فارغ از اینکه در ایران [یا هر کشوری] چه نظام سیاسی و چه شخصی حکومت می‌کند و این نظام و فرد مشروعیت دارد یا ندارد، آمریکا و هیچ کشوری حق ندارد که ده‌ها میلیون جمعیت ساکن آن کشور را تحریم اقتصادی کند. تحریم یک ملت، نسل‌کشی سیستماتیک فقیرترین اقشار آن جامعه است.

مهم‌ترین نتیجهٔ تحریم اقتصادی فروپاشی اجتماعی و گسترش بزهکاری و از هم‌گسیختگی خانواده‌هاست. در تحریم اقتصادی به‌مانند محاصرهٔ نظامی بیشترین آسیب به ضعیف‌ترین اقشار جامعه وارد می‌شود.

تحریم اقتصادی بی‌رحمانه‌تر از حملهٔ نظامی است. در حملهٔ نظامی مردم توپ و تانک و سربازان دشمن را مشاهده می‌کنند و همین باعث همدلی و وفاق اجتماعی و نزدیکی و اتحاد بیشتر مردم برای ایستادگی در برابر دشمن متجاوز می‌شود، اما در تحریم اقتصادی، سلاح و سرباز دشمن قابل مشاهده نیست و سقوط اقتصادی باعث به جان‌هم‌افتادن مردم و دزدیدن لقمهٔ یکدیگر و فروپاشی اجتماعی می‌شود.

تحریم اقتصادی نه تنها «نعمت» نیست بلکه بدترین نوع تهاجم است. کسی که تحریم اقتصادی را نعمت می‌داند یا به‌کل از معادلات جهانی پرت است و یا خواسته و ناخواسته در خدمت دستگاه تبلیغاتی دشمن است و یا از این وضعیت منفعت می‌برد. کسی که تحریم اقتصادی را نعمت می‌خواند به‌مثابهٔ این است که دشمن پشت دروازهٔ شهر و خانه‌اش خیمه زده‌است و او آن را نعمت قلمداد می‌نماید!

در سوی دیگر هر کنشگری که در مقام انتقاد از وضع موجود برآمد و مدام به دنبال مقایسه ایران با عربستان و دوبی و قطر و دیگران رفت و متلک‌گویی به کشور و نظام سیاسی را به جای کنش انتقادی جا زد، اما یکبار به نقش ویرانگر غرب و آمریکا و تحریم اقتصادی کشور اشاره نکرد، یا انسان به شدت جاهلی است که مقهور رسانه‌های غربی است و یا فردی به غایت مزور و حیله‌گر است که آگاهانه از این شرایط به دنبال کاسبی و استفاده شخصی است.
@Kharmagaas

🔺روز جهانی زبان ضاد!

18 دسامبر هر سال در تقویم سازمان ملل روز جهانی زبان عربی نامیده شده است. زبان عربی این جایگاه را از 18 دسامبر 1973 پس از آن کسب کرد که پس از تلاش پیگیر عربستان و مراکش مجمع عمومی سازمان ملل با تصویب قطعنامه 3190 زبان عربی را به عنوان یک زبان رسمی و کاری در سازمان ملل متحد به رسمیت شناخت.

نام دیگر زبان عربی زبان «ضاد» است که امروز یکی از شش زبان رسمی جهان است. هم اکنون اسناد و مدارک سازمان ملل به این زبان هم ترجمه می‌شود.

جالب اینجاست که از ۶ زبان رسمی سازمان ملل ۴ زبان آن (انگلیسی، فرانسوی، روسی و چینی) متعلق به پنج قدرت جهانی (آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه و چین) است که دارای کرسی دایم در شورای امنیت می‌باشند، اما در این میان زبان عربی و اسپانیایی توانسته‌اند همپای زبان‌های رسمی آن پنج قدرت به زبان رسمی بین‌المللی تبدیل شوند.

امروز در جهان بیش از ۵۵۰ میلیون نفر به زبان عربی سخن می‌گویند که عربی زبان مادری حدود ۳۰۰ میلیون نفر از آن‌هاست و زبان دوم ۲۵۰ میلیون نفر دیگر است. زبان عربی از لحاظ جمعیت ناطقان به آن چهارمین زبان دنیاست.

اما زبان عربی با داشتن ۱۲ میلیون و ۳۰۲ هزار و ۹۱۲ واژه بدون تکرار از لحاظ تعداد واژگان صدرنشین زبان‌های جهان است که زبان انگلیسی با ۶۰۰ هزار واژه در مقام دوم و زبان فرانسوی با ۱۵۰ هزار واژه در جایگاه سوم قرار دارد.

ارنست رنان خاورشناس، زبان‌شناس و فیلسوف فرانسوی که آرای جنجالی وی درباره اسلام و بلاد اسلامی و مناظرات روزنامه‌ای او با سیدجمال معروف است، درباره زبان عربی می‌گوید: «زبان عربی یکباره و ناگهان در اوج کمال و زیبایی رخ نمود. این شگفت‌ترین حادثه(زبانی) تاریخ بشریت است. نه کودکی دارد و نه سالخوردگی.»

واقعیت این است که آشنایان به این زبان خوب می‌دانند که از چه توان و قدرت زایش، انعطاف و سازگاری شگفت‌آوری برخوردار است و این هم به دلیل قواعد و قوانین زبانی موجود در آن است. ابواب زبان عربی(ثلاثی مجرد و مزید و...) در واقع کارخانه تولید و پردازش واژگان به شمار می‌رود.

اما چرا به زبان عربی زبان ضاد هم گفته می‌شود؟ چون هم تنها زبانی است که حرف ضاد دارد و هم تلفظ آن برای غیر عرب‌ها بسیار دشوار است. سیبویه پدر ایرانی نحو عربی به تفصیل به آن پرداخته است.

حرف "ضاد" با گسترش اسلام در جوامع غیر عرب به دردسرسازترین حرف عربی تبدیل شد. نومسلمانان قادر به تلفظ صحیح آن نبودند و هنوز هم حتی برخی مردمان عرب در آفریقا با آن مشکل دارند. از همان زمان با "ظاء" اشتباه گرفته می‌شد؛ چون مخرج دهانی هر دو بسیار نزدیک است. حتی در شامات هم برخی "ضاد" را "دال" تلفظ می‌کنند.

صاحب بن عباد کاتب و وزیر دولت آل بویه کتاب «الفرق بین الضاد و الظاء» ناظر به مشکلات ایرانیان در تلفظ ضاد نگاشته است.

از همان سده‌های نخست اسلامی پای این حرف به مباحث فقهی هم باز شد و فقهای مسلمان فتاوی "ضادی" دادند و هنوز هم بحثی فقهی در برخي جوامع مسلمان است. علت این اهتمام هم وجود این حرف در سوره حمد است که امر وجوبی در فقه اسلامی بر قرائت آن در نمازهای پنجگانه وجود دارد. این حرف در دو واژه "المغضوب" و"الضالین" در این سوره وجود دارد که اگر به شکل صحیح تلفظ نشوند، معنای مطلوب را افاده نمی‌کند.
#صابر_گل_عنبری
@Sgolanbari