عشق از شوخ طبعی سود می برد


ما نسبت به همه چیز بسیار جدی شده ایم، بسیار گرفته و زیر فشار. ما جدیت و کمال را در ردیف هم میگذاریم و باور داریم که خرد منحصراً از راه رفتار موقر، تأمل و قضاوت کردن به دست می آید.
روزی در یک مهمانی ناهار شرکت داشتم که سخن از بحثی ملالت انگیز به بحث ناراحت کنندۀ دیگری می رسید. بیماری، جنایت، عصبیت، ورشکستگی اقتصادی و محیط خطرناک زندگی ناگهان یک مرد مسن از سرمیز بلند شد و فریاد کشید: «وقت بازی است». البته ابتدا همه گمان کردند او کاملاً دیوانه شده است. اکثر افراد دور میز خودداری از بازی را آموخته، ولی ارزش انگیزه یک دیوانه را فراموش کرده بودند.
اکثر ما زندگی قابل پیشگویی را به علت راحتی و سکوت و خالی بودن از زیاده روی ترجیح می دهیم. عده بسیار کمی از ما زندگی پیش بینی ناپذیر و اضطراب انگیز را بر می گزینیم. در شگفتم برسر جانهای شوخ ما چه آمد؟! اعجازی که روزهای ما را پر می کرد. کی دوستان فقط برای به صدا درآوردن زنگ نیستی دور هم جمع می شدند؟! بی شک لازم
است که گاهی از جدی بودن در آییم آن هم به خاطر خودمان و به خاطر کسانی که ما را دوست می دارند. بار جهان بردوش ما سنگینی وحشتناکی دارد. بایستی از زیر بار حمل آن شانه خالی کنیم، هر چند به قیمت سبک تر کردن آن با خنده و خوشدلی باشد.


لئوبوسکالیا
بیا دریا شویم
ص 223

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی