عرفان و خودشناسی

از دست دادن


یکی از جنبه های اساسی دوست داشتن، تمایل یکی شدن کامل با دیگری است. طبیعی است که ما بایستی خواهان آن باشیم که بخش مهم و لازم آن هایی شویم که دوستشان داریم. اگر بتوانیم ذهن جسم و روحشان را بشناسیم، مطمئن هستیم که می توانیم آنان را خوشبخت کنیم.
هنگامی که با کسی تا آن حد نزدیک می شویم که خودمان را گم می کنیم، خطری ذاتی وجود دارد و آن این که ما خود از آن که دوستش داریم کم تر می شویم. برای آن که شخصیت مان کاملاً در دیگری محو گردد بایستی گذشته و آن چه را اکنون کتمان کنیم در یک رابطه عاشقانه، وقتی که با هم هستیم، اگر بتوانیم درعین حال افراد جدا از هم باقی بمانیم رشد بیش تری خواهیم داشت. با احترام نسبت به یکدیگر اتحاد جدیدی از دو نفر به وجود می آید که هیچ یک از آن ها نیست، ولی بخشی از هر کدام به شمار می آید.
روابط جدید همیشه شکننده است و به نظر می رسد آن هایی هم که باقی می ماند با مسن شدن پایان می یابد. فرقی که وجود دارد این است که دو نفر شخصیت فردی خود را حفظ کرده، ولی مشتاق بوده اند که یگانگی خود را به صورت شکل گیری عشقشان نشان دهند.
در هر رابطه جدیدی لازم می شود چیزی از خودمان را رها سازیم، اما عاقلانه این است که همیشه احتیاط کنیم تا در این جریان تمامی وجود خود را از دست ندهیم.


لئوبوسکالیا
بیا دریا شویم
ص 197 و 198

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی