𝖧𝖾𝗋𝖾𝗍𝗂𝖼 𝖥𝗂𝖼𝗍𝗂𝗈𝗇.

مرد بزرگتر به صورت هیونجین نگاه کرد و مطمئن شد یک قسمت رو هم از دست نده. هیونجین مرد زیبایی بود. تمام اجزای صورتش به خوبی کنار یکدیگر قرار گرفته بودن و قطعا هر شخصی که بهش نگاه می‌کرد رو متاثر می‌کردن.

″ وقتی فلیکس به نشونه تموم شدن تحملش چندبار روی لبه‌ی میز زد، فقط با دست دهنش رو پوشوند تا صدای ناله‌هاش به گوش کارکنان عمارت نرسه. می‌دونست ممکنه بهش آسیب بزنه، ولی خونش درحال جوشیدن بود ″

- می‌دونی... گاهی واقعاً دلم می‌خواد بمیرم. نه این‌که خودکشی کنم... می‌خوام اتفاقی یه ماشین لهم کنه، پام گیر کنه یا از یجایی سُر بخورم.

″توی سشن شاید مطیع باشی، ولی توی زندگی عادی با رئیس بازیات منو سلاخی کردی هان جیسونگ!″

″توی سشن شاید مطیع باشی، ولی توی زندگی عادی با رئیس بازیات منو سلاخی کردی بیون بکهیون!″

از زمانی که با هیونجین وقت می‌گذروند این رو به خودش یادآوری کنه که قرار نیست آسیبی به اون بزنه پس می‌تونه باهاش وقت بگذرونه و البته لازم نیست مسئله‌ی اعتماد نکردنش به آدمها رو پیش بکشه.

-اون مردی که روی کاناپه اصلی نشسته و چیزی که بین پاهاش داره از همین جا هم مشخصه رو میبینی؟ بیشتر از این پیش نرو، وگرنه میاد و با همون بدبختت میکنه. واسه خودت میگم.

- توی شطرنج، اولین مُهره‌ای که می‌سوزه سربازه. شاه تا زمانی که احساس خطر نکنه، تکون نمی‌خوره.

" تو و سونگمین الان زندگی منید. ولی تو سونگمین رو بیشتر از من دوست داری! "