حالا شعر چیزی هم نصیبش می‌کرد یا نه؟ افتخار؟ ریوخین بی‌رحمانه خودش را به باد انتقاد گرفت. چه مزخرفی داری می‌بافی برای خودت؟ دست کم سر مبارک خودت را که دیگر شیره نمال. افتخار هیچ وقت نصیب کسی نمی‌شود که شعر بد و ضعیف می‌نویسد. حالا شعر چرا بد از آب در می‌آید؟ همه‌اش حقیقت بود. بی خانمان داشت حقیقت را می‌گفت. من خودم یک کلام از چیزهایی را که می‌نویسم باور ندارم. حمله‌ی عصبی وجود ریوخین را مسموم کرده بود. تابی خورد و زمین زیر پایش از حرکت ایستاد.
(مرشد و مارگاریتا، بولگاکاف، آتش برآب)
پ.ن: این مساله منحصر به شاعران نیست. همه همین طوریم. درسته که در این که شاعران چرت و پرت می‌گن من کوچک‌ترین شکی ندارم ولی یکمی که عمیق‌تر نگاه کنیم، می‌بینیم همه همین طوریم. همه‌ی ما شاعریم!  بیزینس اقتضا می‌کنه که کلی به ملت چرت و پرت بگیم. البته درجه‌ی این چرت و پرت‌ها در شغل‌های مختلف و پرسونالیتی‌های مختلف فرق داره، ولی به درجاتی در همه مشترکه. همه‌مون یه جورهایی به ماست ترش‌مون می‌گیم شیرینه و اون رو به ملت می‌ندازیم. بعد می‌گیم چرا دچار burn out یا فرسودگی شغلی می‌شیم! ببخشیدا! پس واقعن انتظار دارید با این حجم دروغ و چرت و پرتی که به ملت می‌گیم دچار burn out نشیم؟! هر آدم یه ظرفیتی داره. تا یه جایی می‌تونیم دری وری‌های خودمون رو تحمل کنیم. یه جایی می‌شه که کم میاریم. از دری وری‌های خودمون خسته می‌شیم. تاثیر مخربش ناگهانی نیست. خیلی تدریجیه. برای همین آدم‌ها حتا اگه به اجبار هم بازنشسته نشن، یه جایی می‌شه که خودشون رو بازنشسته می‌کنن. دیگه تحمل و کشش تاب اوردن چرت و پرت‌های خودشون رو ندارن‌. ما که فعلن توانش رو داریم و ادامه می‌دیم. خداروشکر راضی هستیم. ببینیم تا کجا می‌تونیم پیش بریم و کم نیاریم و چرت و پرت تحویل ملت بدیم و سرشون رو شیره بمالیم. خدایی که تا این‌جا ما رو رسونده، از این‌جا به بعد هم کریمه. خدا همیشه کریمه.
@hafezbajoghli