نوشته‌های تحلیلی علی نصری

از رویای کالیفرنیا تا حسرت دمشق؛ جنگ روانی-نظامی علیه قشر متوسط ایرانی (در سه پرده):

نویسنده: علی نصری

طی چند دهه گذشته، طبقه متوسط ایرانی قربانی یک جنگ روانی سیستماتیک و مستمر بوده است. جنگی که هدف اصلی آن القای عقده‌های روانی در میان مردم و ایجاد زمینه‌های فروپاشی و ویرانی کشور است. در این سال‌ها، ترکیبی از پروپاگاندای خارجی و سیاست‌های نادرست فرهنگی داخلی، شهروند طبقه متوسط ایرانی را به انسانی ناراضی و عاصی بدل کرده است که گاهی حاضر است برای ترک «این خراب‌شده» به هر ریسمانی چنگ بزند و یا با طناب پوسیده هر دشمن خارجی، وارد چاه جنگ و ویرانی بشود.

امروز، این وضعیت روانی قشر متوسط ایرانی، به تهدیدی وجودی برای ایران و راهی آسان‌ برای «سوریه سازی» آن، توسط طراحان جنگ روانی-نظامی تبدیل شده است.

پرده اول: برنامه‌ریزی خارجی

طرح اولیه این جنگ روانی-نظامی برگرفته از سخنانی بود که بنیامین نتانیاهو در سال ۲۰۰۳ در جلسه استماع کنگره آمریکا بیان کرد. او ضمن تلاش برای متقاعد کردن دولت آمریکا به حمله نظامی به عراق و تشریح اهداف و فواید این اقدام، در بخشی از سخنان خود به صراحت اظهار داشت که اهداف مشابهی را می‌توان در ایران، از طریق «قدرت نرم» و با تاثیرگذاری بر ذهن و روان جوانان ایرانی دنبال کرد.

 نتانیاهو پیشنهاد داد که دستگاه‌های امنیتی آمریکا، از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای، سریال‌های تلویزیونی آمریکایی – مانند Melrose Place و Beverly Hills – که تصویری ایده‌آل و رؤیایی از سبک زندگی پُر زرق‌وبرق و پُر شور و هیجان جوان‌های کالیفرنیایی ارائه می‌دهند، را به‌ صورت شبانه‌روزی برای نسل جوان طبقه متوسط ایرانی پخش کنند تا آن‌ها در حسرت چنین زندگی مرفه، آزاد و لذت‌بخش فرو بروند و نسبت به شرایط زندگی خود در ایران احساس نارضایتی و استیصال کنند.

او این شیوه جنگ روانی را به عنوان یک استراتژی ژئوپلیتک، هم‌تراز با حمله نظامی، و با اهداف مشابه به آن، توصیف کرد.

پرده دوم: سیاست‌های غلط داخلی

در کنار این جنگ روانی خارجی، سیاست‌های فرهنگی ناکارآمد داخلی نیز به روند عاصی‌سازی طبقه متوسط ایرانی به شدت دامن زدند؛ اصرار بر سیاست حجاب اجباری و اعمال محدودیت‌های گسترده اجتماعی، از دهه ۶۰ و ۷۰، آغازگر شکاف میان حاکمیت و طبقه متوسط شد، بخش‌های بزرگی از جامعه را با تروماهای روانی مواجه ساخت و خاطرات تلخی برای نسل‌های متعدد به‌جا گذاشت. 

از آن زمان تا کنون‌ نیز، اقدامات مقطعی نظیر «گشت ارشاد» و «طرح نور» یا تصویب قوانینی همچون قانون «عفاف و حجاب»، همچنان این زخم‌ها را تازه نگه داشته و احساس بیگانگی و سرخوردگی و استیصال را در میان این قشر از مردم تقویت کرده است. 

پرده سوم: تغییر چهره گروه‌های افراطی

در جدیدترین مرحله این جنگ روانی-نظامی، بازسازی تصویر گروه‌های افراطی مانند تحریرالشام و القاعده به‌ عنوان جنبش‌های معتدل که به آزادی فردی و انتخاب سبک‌زندگی مردم احترام می‌گذارند، در دستور کار قرار گرفته است. 

اگر در سال‌های گذشته، دستگاه تبلیغاتی بیگانگان و رسانه‌های فارسی‌زبان، تلاش می‌کردند تا وضعیت سوریه و لیبی را از چشم مخاطبان ایرانی پنهان نگه دارند و مدام این پیام را تکرار می‌کردند که‌ «ایران سوریه نخواهد شد» و به مردم هشدار میدادند که اجازه ندهید شما را از «سوریه شدن» بترسانند، این روزها، با آسودگی خاطر، چهره جدید آراسته و کت شلواری «جولانی» را جلوی دوربین‌ها می‌آورند، با سخنان نرم و افکار مترقی او از طبقه متوسط ایرانی دلربایی ‌می‌کنند و صحنه‌هایی از آزادی پوشش، احترام به تکثر سلیقه‌ها و شادمانی در مراکز تفریحی سوریه‌ آزاد‌ - تحت نظام لیبرال دموکراسی القاعده - را به رُخ مخاطبان‌شان می‌کشند. 

بنیامین نتانیاهو نیز در پیام‌های ویدیویی متعدد اخیرش در خطاب به قشر متوسط ایرانی، شعار «زن، زندگی، آزادی» سر میدهد و این بار، با نوک انگشتش، ویرانه‌های حلب و دمشق را به جای عمارت‌های مجلل بورلی‌ هیلز و سواحل کالیفرنیا، به عنوان قبله آرزوها، به جوان ایرانی نشان می‌دهد. 

وضعیت روانی حاکم بر طبقه متوسط ایرانی، که حاصل تعامل مخرب میان جنگ روانی-نظامی خارجی و تولید مستمر نارضایتی‌ از طریق سیاست‌های داخلی ناکارآمد است، امروز به یکی از بزرگ‌ترین تهدیدهای امنیت ملی تبدیل شده است. حل این معضل نیازمند بازنگری عمیق و همه‌جانبه در سیاست‌های فرهنگی داخلی، تقویت ارتباط و اعتماد میان دولت و ملت، و ارائه چشم‌اندازی واقعی اما نویدبخش برای آینده جوانان کشور است. لازم است مسئولین، این روندهای چند سال گذشته را مشاهده و مطالعه کنند، اهمیت این موضوع را درک نمایند و این هشدار را جدی بگیرند که؛ طراحان جنگ روانی-نظامی، افق آرزوهای جوانان ما را از کالیفرنیا به دمشق تغییر دادند.

@AliNasriTelegram

تحلیل اهداف عملیات نظامی اسرائیل علیه ایران و راهکار مقابله با آن

نویسنده: علی نصری

همه شواهد حاکی از آن است که اسرائیل در حال برنامه‌ریزی برای یک عملیات قریب‌الوقوع و سنگین نظامی علیه ایران است.

هدف غایی این عملیات، همان‌طور که نتانیاهو با نمایش "نقشه نفرین" و "نقشه برکت" - و ساعاتی بعد از آن، هدایت عملیات ترور سید حسن نصرالله از مقر سازمان ملل - به صورت نمادین به تصویر کشید، ایجاد یک «نظم جدید» از طریق «تغییر رژیم» و خنثی‌سازی کامل ایران و محور مقاومت در منطقه است.

اما دستیابی به این هدف صرفاً از طریق یک عملیات نظامی، هرچند که گسترده باشد، ممکن نیست و آغاز یک جنگ تمام‌عیار علیه ایران نیز عواقب بسیار وخیمی برای منطقه و جهان به دنبال خواهد داشت،‌‌ و از این رو، از حمایت متحدان غربی و منطقه‌ای اسرائیل، به‌ویژه آمریکا، برخوردار نخواهد بود.

بنابراین می‌توان پیش‌بینی کرد که اسرائیل این طرح را از طریق روش‌های متفاوت و فراتر از یک عملیات نظامی یا وارد کردن ایران به یک جنگ تمام‌عیار پیگیری خواهد کرد.

رژیم صهیونیستی احتمالاً در مرحله نخست، با اجرای یک عملیات سنگین هوایی و موشکی، پایگاه‌های نظامی، برخی ساختمان‌های دولتی و برخی زیرساخت‌های اقتصادی و انرژی کشور را هدف قرار خواهد داد. این عملیات احتمالاً شامل پالایشگاه‌های نفتی نخواهد بود تا از تحریک ایران به یک واکنش شدید و بروز بحران قیمت نفت جلوگیری شود، و به این ترتیب پروژه «تغییر رژیم» را آغاز خواهد کرد.

تلاش خواهد شد تا این عملیات تلفات غیرنظامیان نداشته باشد یا میزان آن حداقل باشد تا بتوانند بلافاصله وارد مرحله بعدی برنامه خود شوند.

عملیات نظامی اسرائیل در خاک ایران دو واکنش فوری در جامعه ایران به دنبال خواهد داشت: بخشی از جامعه به دلیل حس ملی‌گرایی، پایبندی به انقلاب یا غریزه بقا در مقابل تجاوز خارجی متحد خواهد شد، و بخش دیگری از جامعه که به شدت از وضعیت کنونی ناراضی است، تخت تاثیر و هدایت رسانه‌های فارسی‌زبان، این حمله را فرصتی برای «براندازی» حکومت با پشتیبانی خارجی تلقی خواهد کرد.

این دوقطبی ناگهانی که در جامعه پدید می‌آید، زمینه‌ای را برای اسرائیل، آمریکا و احتمالا برخی کشورهای اروپایی و منطقه فراهم خواهد کرد تا ایران را به دوره‌ای تازه از ناآرامی، بی‌ثباتی و درگیری‌های داخلی بکشند.

آن‌ها نیز با بهره‌گیری از تمامی ابزارهای سیاسی، اقتصادی و امنیتی خود - از جمله تحریم‌های اقتصادی، انزوای سیاسی، جنگ رسانه‌ای، توزیع سلاح، حمایت از گروه‌های شبه‌نظامی، دامن زدن به تنش‌های قومی و غیره - تلاش خواهند کرد تا در یک پروسه زمانی تدریجی، به هدف نهایی خود دست یابند.

البته، حتی اگر این طرح منجر به سقوط کامل نظام سیاسی کشور نشود، اسرائیل با ایرانی بسیار تضعیف‌شده مواجه خواهد بود که تمام منابعش صرف درگیری‌های داخلی می‌شود و دیگر قادر به نفوذ و تأثیرگذاری در منطقه نخواهد بود.

اقدامات ضروری ایران؛

با توجه به اینکه در شرایط کنونی، ظرفیت‌های دیپلماتیک، بازدارندگی نظامی و دیگر ابزارهای قدرت ایران برای کنترل تحولات و پیشگیری از حمله نظامی قریب‌الوقوع اسرائیل محدود است، اولویت فوری نظام جمهوری اسلامی باید جلوگیری از دوقطبی شدن جامعه و بی‌ثبات‌سازی کشور از طریق آشوب‌های داخلی باشد.

تجربه تاریخی ما، به ویژه در جنگ تحمیلی، نشان داده که در شرایط بحرانی، اگر انسجام ملی برقرار باشد، حتی ائتلاف قدرت‌های بزرگ نیز نمی‌تواند جامعه ایران را به فروپاشی بکشاند و تمامیت ارضی آن را تهدید کند.

اما امروز، ایجاد انسجام ملی بسیار پیچیده‌تر از زمان جنگ تحمیلی است و به یک رویکرد چندجانبه نیاز دارد. در آن دوران، «بسیج مردمی» عمدتاً به معنای حضور در سنگرهای نبرد و پشتبانی از آنها در پشت جبهه‌ها بود؛ اما اکنون این انسجام باید در زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و رسانه‌ای نیز شکل گیرد تا مقاومتی جامع و همه‌جانبه در برابر تهدیدات شکل بگیرد.

و بدیهی است که در شرایط حساس کنونی، رفتارها و اظهارات نسنجیده یا مغرضانه جناحی در سطوح بالای مدیریت کشور که تنها به هدف تخریب چهره‌های محبوب و مورد اعتماد مردم صورت می‌گیرد و همچنین تکرار سیاست‌های «فرهنگی» ناکام و مخرب در سطح جامعه که تاکنون جز خسارت، تنش و بحران اجتماعی نتیجه‌ای نداشته‌اند، دامن زدن به آتشی‌ست که تیربار دشمن، در عملیات ترکیبی نظامی و روانی خود علیه موجودیت ما، می‌افروزند.

@AliNasriTelegram