نوشته‌های تحلیلی علی نصری

انزواگرایی تهاجمی ترامپ؛ استراتژی عقب‌نشینی کنترل‌شده

نویسنده: علی نصری

✔ سیاست خارجی دولت دونالد ترامپ در عرصه بین‌المللی ترکیبی پارادوکسیکال از انزواگرایی و رفتارهای تهاجمی را به نمایش می‌گذارد که می‌توان آن را در چارچوب یک استراتژی «عقب‌نشینی کنترل‌شده» تحلیل کرد.

✔ این رویکرد با هدف کاهش حضور فعال ایالات متحده در صحنه جهانی طراحی شده است، اما به‌گونه‌ای که از پر شدن خلأ قدرت توسط دیگر بازیگران بین‌المللی نیز جلوگیری کند. این استراتژی شباهت‌هایی با عقب‌نشینی امپراتوری بریتانیا در قرن بیستم دارد، زمانی که بریتانیا به‌تدریج از مستعمرات خود کناره‌گیری کرد، اما با حفظ نفوذ اقتصادی و سیاسی در مناطق کلیدی، تلاش نمود تا رقبای نوظهور را مهار کند. با این حال، برخلاف بریتانیا که عقب‌نشینی‌اش عمدتاً واکنشی به ضعف داخلی و فشارهای خارجی بود و باعث جایگزین شدن هژمونی‌اش توسط آمریکا شد، رویکرد ترامپ فعالانه‌تر و تهاجمی‌تر طراحی شده است.

✔ استراتژی ترامپ بر دو محور اصلی استوار است؛

✔ نخست، ایجاد آشوب و بی‌ثباتی در نظم جهانی موجود، و دوم، حمایت از گفتمان‌های ناسیونالیستی و انزواگرایانه
در سطح جهان👇


https://khabaronline.ir/xnfJt


@AliNasriTelegram

https://khabaronline.ir/xndHD

«جنگ سرد داخلی» در آمریکا و فرصت‌های ایران در مواجهه با «دولت عمیق»

نویسنده: علی نصری

✅ در ایالات متحده، تحت دولت جدید ترامپ، یک «جنگ سرد داخلی» در جریان است. از یک سو جنبشی به رهبری نمادین ایلان ماسک (DOGE) و از سوی دیگر «دولت عمیق» (Deep State) در یک رویارویی مستقیم می‌کوشند تا سلطه خود را بر سیاست‌های داخلی و خارجی این کشور تثبیت نمایند و دیگری را حتی‌المقدور از کانون تصمیم‌گیری حذف کنند.

✅ از مصادیق این جنگ سرد داخل می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱- کاهش بودجه و تعطیلی آژانس‌ها و‌ سازمان‌هایی مانند USAID که از ابزارهای نفوذ و «قدرت هوشمند» (تلفیق قدرت سخت و نرم) دولت آمریکا و شبکه‌سازهای گسترده آن در بیش از ۱۰۰ کشور جهان محسوب می‌شوند. این اقدامات تا کنون منجر به قطع بیش از ۱۵۰,۰۰۰ شغل در سراسر جهان، از جمله نزدیک به ۵۲,۰۰۰ شغل در ایالات متحده شده است.

۲- کاهش نیروی کار فدرال در اداراتی مانند سازمان امور مالیاتی (IRS)، وزارت بهداشت و خدمات انسانی، و وزارت کشاورزی، از جمله تلاش‌های دیگر این جریان فکری به رهبری ایلان ماسک، با هدف تضعیف و محدودسازی ساختارهای دولت فدرال و منافع درآمد آن است.

۳- انتصاب‌های بحث‌برانگیز، مانند تولسی گابارد به‌ عنوان مدیر اطلاعات ملی که در جلسات تأیید خود حتی از محکوم کردن ادوارد اسنودن خودداری کرد و در گذشته مواضع بسیار تندی علیه «مجتمع نظامی-صنعتی» آمریکا داشته. یا انتصاب رابرت کندی به عنوان وزیر بهداشت، که علاوه بر دیدگاه‌های آلترناتیو رادیکال خود در حوزه پزشکی و سلامت، جریان نئوکانسرواتیو در پنتاگون و «دولت پنهان/عمیق» را عامل قتل عموی خود جان‌اف کندی، ۳۵امین رئیس‌جمهور آمریکا، معرفی می‌کند.

✅ شخص دونالد ترامپ، علیرغم تمایل ایدئولوژیک خود به جریان ایلان ماسک، در حال حاضر در میدان نبرد و زورآزمایی میان این دو نیروی متضاد گرفتار شده و می‌کوشد تا در اظهارات و سیاست‌های خود حتی‌المقدور موازنه را برقرار سازد، در حالی که هر دو گروه با تمام توان او را به سمت خود می‌کِشند.

✅ این کشمکش که از ساختار سیاسی و امنیتی آمریکا تا درون کاخ سفید در جریان است، منجر به تردید در تصمیم‌گیری‌ها، تناقض در اظهارات و اقدامات، و بعضاً شتاب‌زدگی در عمل، توسط رئیس‌جمهور این کشور شده است.

✅ دونالد ترامپ که در دوره پیشین ریاست‌جمهوری خود به صراحت در بیان و قاطعیت در عمل شهرت داشت، امروز از یک سو یادداشت (memorandum) بازگرداندن سیاست «فشار حداکثری» علیه ایران را امضا می‌کند، و از سوی دیگر - در حالی که هنوز خودکارش را زمین نگذاشته - ابراز امیدواری می‌کند که این سند هرگز به مرحله اجرا نرسد. و یا در حالی که از برقراری نظم و ثبات در خاورمیانه و جهان از طریق «اقتدار» نظامی سخن می‌گوید، پیشنهاد کاهش ۵۰ درصدی بودجه‌های نظامی آمریکا، روسیه و چین را نیز مطرح می‌کند.

✅ این «جنگ سرد داخلی» و شکاف‌ عمیق در ساختار سیاسی ایالات متحده و تزلزل در تصمیم‌گیری‌های کنونی دونالد ترامپ، فرصت راهبردی کم‌نظیر اما کوتاهی را برای ایران فراهم کرده تا در جهت‌دهی به مسیر سیاست خارجی این کشور نقش‌آفرینی کند.

✅ این نقش‌آفرینی مستلزم تغییر نگاه و رویکرد نظام سیاسی ایران به آمریکا بر اساس تحلیل اتفاقات داخلی این کشور است.

✅ اگر تا امروز، سیاست خارجی ایران در قبال آمریکا بر اساس تقسیم‌بندی میان حزب دمکرات و جمهوری‌خواه شکل می‌گرفت یا اگر رئیس‌جمهور آمریکا به عنوان نماینده کل ساختار سیاسی این کشور به حساب می‌آمد، امروز نه شخص رئیس‌جمهور آمریکا نقش محوری دارد و نه احزاب سنتی این کشور ساختار سیاسی آن را نمایندگی می‌کنند. بلکه در آمریکای امروز، ساختار قدرت به طور علنی به «دولت عمیق» (Deep State) و جریان مقابل آن با نماد DOGE و چهره‌هایی مانند ایلان ماسک و تولسی گابارد، تقسیم می‌شود.

✅ ایران، به عنوان یکی از مهم‌ترین موضوعات سیاست خارجی آمریکا و یکی از کانون‌های قدرت منطقه غرب آسیا، می‌تواند با ورود به گفت‌وگو با جریان مقابل «دولت عمیق»، به مشروعیت‌زدایی و تضعیف این ساختار کمک کند؛ ساختاری که در سال‌ها مسئول سیاست‌های خصمانه قبلی آمریکا علیه ایران، از حمایت از رژیم صدام در جنگ تحمیلی گرفته تا اعمال «فشار حداکثری» و ترور سردار شهید قاسم سلیمانی بوده است.

✅ در مقابل، تداوم نگاه ایران به ایالات متحده به عنوان یک واحد منسجم و نادیده گرفتن جدال شدید قدرت در ساختار سیاسی این کشور، و عدم هرگونه مداخله در این روند، ممکن است به تقویت «دولت عمیق» و تسلط بیشتر آن بر سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران و در نتیجه منطقه و فراتر از آن، منجر شود. مداخله ایران در جدال قدرت داخلی آمریکا، خودباوری و جسارتی را می‌طلبد که همواره در بزنگاه‌های دشوار، راهگشای مشکلات کشورمان بوده است.

https://khabaronline.ir/xndHD

@AliNasriTelegram

یا متحد می‌شویم، یا هر چه بادا باد!

نویسنده: علی نصری

‏۲ سال پیش، دهها هزار ایرانی خارج‌نشین قوه تشخیص خود را به رسانه‌های فارسی‌زبان اسرائیلی سپردند و به خیابانهای اروپا و آمریکای شمالی ریختند، نامه نوشتند، امضا جمع کردند، با مقامات دیدار کردند، تا تحریمهای بیشتری علیه هموطنان خود تقاضا کنند. تاریخ به هیچ ملتی «بدهکار» نیست‌.

‏بقای هر ملتی به میزان اتحاد و عزم او بستگی دارد. در عصری که جلوی چشمان حیرت‌زده همگان ملتی را نسل‌کشی میکنند و رئیس‌جمهور قلدر آمریکا صراحتا میخواهد کانادا، گرینلند، کانال پاناما، خلیج مکزیک و نوار غزه را ببلعد، ما با یک مشارکت نیم‌بند در انتخابات‌مان بر سر زمانه «منت» نگذاشتیم.

‏اگر امروز دونالد ترامپ «بمباران نکردن» ایران را به عنوان یک «امتیاز» روی میز میگذارد، شاید «یکی» از دلایلش این است که وقتی ۸ سال پیش‌ به تحریم‌های «فلج‌کننده»، «خردکننده» و «وحشیانه» خود می‌بالید و رودالف جولیانی افزایش «فروش کلیه» در ایران را نشانه «موفقیت» تحریمها میخواند، ‏نه تنها هیچ واکنش خشمگینی از میلیونها ایرانی داخل و خارج از کشور ندید، نه تنها هیچ تظاهراتی در شهرهای برلین و بروکسل و لندن و واشنگتن و اتاوا علیه سیاست «فشار حداکثری» برپا نشد، بلکه بخش پر سر و صدای جامعه ایرانی از «عمو» ترامپ تشکر کرد و پیروزی مجدد او را جشن گرفت.

امروز ترامپ خود را در برابر ملتی میبیند که روز و شب مشغول فحاشی به یکدیگرند و کوچکترین واکنشی به تعرضات او ندارند؛ گروهی را میبیند که جلوی سفارتخانه‌های ایران هموطنان خود را کتک میزنند‌، و گروهی که در نماز جمعه یکصدا شعار «مرگ بر» و «گورت را کم کن» علیه هموطنان خود‌ سر میدهند.

‏چرا باید فکر کند که این جامعه در برابر فشارهای اقتصادی فرو نخواهد پاشید؟ چرا باید فکر کند که در برابر تهدیدهای نظامی او سینه سپر خواهد کرد؟ چرا باید فکر کند که با اندک تحریک رسانه‌ای شعار «دشمن ما همین‌جاست» سر نخواهند داد و به جان یکدیگر نخواهند افتاد؟

‏تاریخ به ما نه «بقا» بدهکار است، نه یک «زندگی نرمال» و نه به قول آن مرحوم «وطنی که در آن به وطن فکر نکنیم». منت ما را هم نمیکشد که نصف‌روزی با خواهش و التماس پای صندوق رای رفتیم و انگشتمان را جوهری کردیم. یا فارغ از مشکلات و اختلافات‌مان در برابر چالشها متحد میشویم یا هر چه بادا باد.

@AliNasriTelegram