.
در تمام دوران بلوغم، در قبال ملال خانه‌ی پدر و مادرم، تخت برایم پناهگاهی بوده است. گرسنگی، کج‌خلقی و نزاع‌های هر روزه. تخت و انواع رمان‌ها. ساعت‌ها و ساعت‌ها، افتاده روی تخت، وقت می‌گذراندم. هر شب به محض اینکه در را روی خودم قفل می‌کردم، دنیایی از فریب، بنا شده بر اساس هیچ و پوچ، بنا شده بر پایه‌هایی از شن، مواج بریده‌هایی از خوانده‌هایم، بریده‌هایی از رؤیاهایم، در انتظارم بودند.

زمانی که دختر دانشجویی بودم، بعضی وقت‌ها به بهانه‌ی کار، خودم را در اتاقم حبس می‌کردم و افتاده روی تختم (تخت دوران تجردم، خیلی باریک‌تر و ناراحت‌تر از این)، می‌خواندم و غرق رؤیا می‌شدم. پدرم در خانه نبود. در اداره‌اش ساعت‌ها اضافه کاری داشت. مادرم آرامشم را محترم می‌شمرد. هرگز مزاحمم نمی‌شد. کتاب‌ها را، یکی بعد از دیگری، حریصانه می‌بلعیدم. کتاب‌های خوب و کتاب‌های بد.

بی‌آنکه درست بدانم کدام‌ها خوبند و کدام‌ها بد. رؤیاهایم درآمیخته با خوانده‌هایم به جهش درمی‌آمدند و گاه متوجه می‌شدم که بیست صفحه خوانده‌ام بی‌آنکه چیزی درک کرده باشم، زیرا ماجرای خودم را جانشین سرگذشتی که می‌خواندم می‌کردم. در تنهایی، آرام و به دور از دیگران بودم.


"سقوط"
✍کارلوس لاررا
@Renaissancetranslate