این شوق و اشتیاق بهزاد بلور در اینستاگرام‌اش دیوونه‌ام کرده آقا. حقیقتا من شرایط‌اشو ندارم امسال که سده رو جشن بگیرم متاسفانه ولی یکی از سنت‌های این جشن، صحبت در مورد تاریخچه و فلسفه‌اشه که من این رو امسال به جا میارم امیدوارم عمری باشه برای سال بعد و شرایط بهتر.
یه نکته مهم که بهزاد گفت و خیلی تلنگر زد بهم اینه که از قدیم گفتن آدم دوست‌هاشو تو سختی‌ها می‌شناسه! ایران و ایرانی تو سخت‌ترین شرایط زندگی‌اشه و شاد زیستن، مراقبت از اسطوره‌ها، نمادها، فرهنگ و سنت‌ها به عبارتی همون دوستی‌هایی هستن که هم به ما یادآور زندگی و امید می‌شن هم خودشون شرایط سختی برای بقا و حفظ شدن دارن، امیدوارم بتونیم دوست‌های خوبی برای هم باشیم چون در جای جای این دنیا مردمانشون در سخت‌ترین شرایط یک چیز رو هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنن، هویت ملی، فرهنگ و سنت‌هاشونه.
در کتیبه ای به جا مانده از داریوش بزرگ اومده که ایشون فرمودن، "اهورا مزدا زمین را آفرید، آسمان را آفرید و شادی را برای مردمان." این فلسفه شاد زیستن و زیستی با کیفیت به عبارتی خِرد و خُرمی، دو اصل بزرگ و مهمِ زندگی ایرانی، رو اگر بتونیم دوباره با کمک این فرهنگ‌ها و سنت‌ها زنده کنیم امیدی‌ست دوچندان برای مبارزه کردن با ساختاری که مر‌گ‌خواه‌ست و چیزی جز نفرت، سیاهی، تحقیر و غم برای ما نداشته. همونطور که شهبانو فرح گفتن، نور بر تاریکی پیروز است.

تاریخچه جشن سده

جشن سده یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است که پیشینه آن به هزاران سال پیش و دوران اساطیری ایران بازمی‌گردد. این جشن در روز دهم بهمن (پنجاه شبانه‌روز پیش از نوروز) برگزار می‌شود و ریشه در باورهای زرتشتی و اسطوره‌های ایرانی دارد.

ریشه در اسطوره‌های ایرانی

کشف آتش توسط هوشنگ:
بر اساس شاهنامه فردوسی، هوشنگ، دومین شاه پیشدادی، هنگام شکار ماری بزرگ، سنگی به سوی آن پرتاب می‌کند. سنگ به تخته‌سنگ دیگری برخورد کرده و جرقه‌ای ایجاد می‌شود که آتش روشن می‌کند. هوشنگ این آتش را هدیه‌ای از سوی خداوند می‌داند و برای شکرگزاری، جشنی برپا می‌کند. این اتفاق آغاز جشن سده به شمار می‌آید.

ارتباط با عدد صد (سده):
نام «سده» از عدد صد گرفته شده است. بر اساس روایات، جشن سده در زمانی برگزار می‌شود که صد روز از زمستان باقی مانده یا صد شبانه‌روز تا پایان سال مانده است. در برخی تفسیرها نیز آمده است که این جشن زمانی برگزار می‌شود که شمار نوادگان آدم و حوا به صد نفر رسید.

جنگ خیر و شر:
در باورهای زرتشتی، جشن سده نمادی از پیروزی نور بر تاریکی و گرما بر سرما است. روشن کردن آتش در این شب نشان‌دهنده قدرت انسان برای غلبه بر نیروهای طبیعی و دشمنان اهریمنی است.

فلسفه جشن سده

۱. گرم کردن زمین و زندگی:
جشن سده در میانه زمستان برگزار می‌شود و نشان‌دهنده امید به پایان سرما و شروع دوباره زندگی است. این آتش، گرما و روشنایی را به زمین می‌آورد و نویدبخش بهار است.

۲. پیروزی دانش و تلاش انسان:
کشف آتش، نمادی از هوش، دانش و تلاش انسان برای بهبود زندگی و مهار طبیعت است. این جشن تأکید می‌کند که انسان می‌تواند با خلاقیت و خرد خود بر مشکلات غلبه کند.

3. شکرگزاری از نعمت‌ها:
این جشن زمانی برای شکرگزاری از نعمت‌هایی مانند آتش، خورشید، طبیعت و زندگی است. زرتشتیان و ایرانیان باستان، این جشن را فرصتی برای قدردانی از خداوند و عناصر طبیعت می‌دانستند.

۴. همبستگی اجتماعی:
در جشن سده، مردم گرد هم می‌آیند، آتش روشن می‌کنند، غذا و شادی را با هم به اشتراک می‌گذارند. این رویداد باعث تقویت روابط اجتماعی و حفظ روحیه همبستگی می‌شود.

۵. تقدیس آتش و عناصر چهارگانه:
در دین زرتشتی، آتش مقدس است و نمادی از پاکی و انرژی الهی است. جشن سده فرصتی برای تقدیس این عنصر حیاتی و تأمل در ارزش‌های اخلاقی و معنوی است.

اهمیت جشن سده در فرهنگ ایرانی

جشن سده یکی از میراث‌های مهم ایران باستان است که پیام اصلی آن احترام به طبیعت، شادی، و امید به آینده است. این جشن نمادی از خرد ایرانی و پیوند انسان با جهان اطراف است و با وجود گذشت قرن‌ها، همچنان روحیه‌ای از اتحاد، شکرگزاری و خوش‌بینی را به همراه دارد.

(اون لینک‌های که بالاتر درمورد هویت و فرهنگ‌ها گذاشتم و بعدها هم می‌ذارم اگه دوست داشتید با دنبال کردنشون وارد جزئیات بیشتری می‌شید.)