✅ در آن روزگاران قدیم پدران نامدار ما چون مشاهده می نمودند که هرگاه وبا، طاعون یا یکی دیگر از بیماری های واگیردار بروز می نماید عفريت مرگ پس از گرفتن جان یکی از افراد قبیله بلافاصله به نزدیکان آن شخص و یا افرادی که به نحوی با شخص در گذشته تماس نزديک داشتند حمله نموده و آنها را یکی پس از دیگری به دیار عدم می برد و از طرف دیگر چون تشخیص بیماری های گوناگون از هم در آن دوران های اولیه با فقدان وسایل برای شان میسر نبود بهترین راه فرار از مرک را در این دیدند که به طور کلی به هیچ مرده ای دست نزنند و با آن تماس نگیرند اعم از این که آن شخص در اثر ابتلا به بیماری واگیرداری فوت نموده باشد یا به علل دیگر گرچه در آن ایام هنوز علت بروز بیماری های مسری و وجود میکروب به طور علمی آشکار نشده بود با وجود این مردم بواسطه ترسی که از عفريت مرگ داشتند این گونه احتیاط ها را لازم می دانستند و باید اضافه نماییم که این ترس منحصر به پدران ما نبود در سایر نقاط دنیا نیز وضع به همین منوال بود یک هند و موقعی که مرده را می سوزاند با صدای بلند می خواند و دور شو دور شو اى مرگ پسران ما و مردان ما را اذیت مکن. و یا بطوری که پروفسور دار مستتر می نویسد وقتی که یک یونانی از خانه ای که در آن مرگی به وقوع پیوسته بود بیرون می آمد و در آستانه در بادست های خودش آب به اطراف خود می پاشید در حقیقت او بدین وسیله می کوشید تا مرگ را از خود دور کند.

📚 بُن مایه :

برگرفته از نسک ؛ مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان.

✍ نوشته ی ؛ موبد اردشیر آذر گشسب.

✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.

۲۲۰
@khashatra

ادامه دارد...