کانال شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

‍ *فریب، تعلل و بی‌عدالتی.
پاسخ دولت ها و مجالس اصولگرا و اصلاح طلب به بازنشستگان*.

✍ محمود بهشتی لنگرودی


🔹 بازنشستگان طی دهه های گذشته، همواره با مشکلات متعدد معیشتی و بی‌توجهی مکرر دولت ها و مجالس مواجه بوده‌اند و بنا بود با تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری (در سال ۸۶) به تدریج از حجم این بی عدالتی ها کاسته شود اما پس از گذشت ۱۷ سال از تصویب این قانون که دولت ها را موظف کرده بود تا ضمن افزایش حقوق ها به میزان تورم سالانه، قانون هم ترازی حقوق بازنشستگان با شاغلان را هم اجرا نمایند، نه تنها اهتمامی برای اجرای قوانین مذکور مشاهده نشد بلکه بر اثر بی توجهی ها و بی عدالتی ها بر حجم نارضایتی های این قشر افزوده شد.

🔹 رفتارهای اخیر در خصوص حقوق بازنشستگان، نشان از رویکردی فریبکارانه تر و غیرمنصفانه تر دارد که در آن، عدالت، شفافیت و احترام به حقوق انسانی به حاشیه رانده شده است.

🔹 دولت ها و مجالس طی چند دوره ی اخیر، ابتدا، طرح همترازی حقوق بازنشستگان را که بر اساس موادی از قانون مدیریت خدمات کشوری و برنامه ی ششم توسعه تنظیم شده بود، در فرآیندی مبهم به "همسان‌سازی" و سپس به "متناسب سازی" تغییر نام دادند تا بهانه‌ای برای کاهش تعهدات دولت و مجلس فراهم گردد.

در گام بعدی نحوه ی اجرای این طرح را نیز با تأخیرهای پی‌درپی و تقسیم ناعادلانه ی پرداخت‌ها همراه نمودند و با پرداخت اقساطی در سه قسط (۴۰، ۳۰، ۳۰ درصد) و تعویق قسط اول به مدت ۷ ماه، نمونه‌ای دیگر از بی‌توجهی مسئولان به وضعیت وخیم معیشتی بازنشستگان را به نمایش گذاشتند.

🔹 اکنون نیز با وعده‌های مکرر و بهانه های مختلف مبنی بر نبود بودجه و انتقال تعهدات به سال آینده، بار دیگر فشارهای روحی و اقتصادی مضاعفی بر این قشر آسیب‌پذیر روا داشته اند.

در چنین شرایطی، تورم افسار گسیخته ی سالانه و گرانی سرسام‌آور، و عدم تطبیق حقوق ها با تورم سالانه (آن گونه که قانون تکلیف کرده) قدرت خرید بازنشستگان را به شدت کاهش داده است.

🔹 بازنشستگان ایران، با افزایش ناچیز و دیرهنگام حقوق، نه تنها توان جبران هزینه‌های زندگی را ندارند، بلکه از تامین بخش کوچکی از مشکلات معیشتی خود نیز ناتوان شده اند و حضور در خیابان و اعتراض به وضع موجود را تنها راه رهایی از این وضعیت اسفبار می دانند.

آن ها ضمن اعتراض شدید به عملکرد دولت، مجلس، و برخی نمایندگان خودخوانده که به‌جای دفاع از حقوق آن ها، به همراهان و مشاوران دولت ها تبدیل شده اند، خواستار اقدامات فوری و جدی هستند:

👈 ۱. اجرای دقیق و کامل طرح همترازی حقوق بازنشستگان بدون تغییرات نامتعارف و مغایر با اهداف اصلی.

👈 ۲. پرداخت  مطالبات معوقه بدون هیچ‌گونه تأخیر یا بهانه‌ جویی.

👈 ۳. بازنگری اساسی در سیاست‌های مرتبط با افزایش حقوق بازنشستگان متناسب با نرخ واقعی تورم و هزینه‌های زندگی.

👈 ۴. شفاف‌ سازی و پاسخگویی مسئولان در قبال عملکرد خود و تعهد به ارائه راهکارهای عملی برای بهبود وضعیت معیشتی بازنشستگان.

👈 ۵. اصلاح وضعیت بیمه های عادی و تکمیلی مطابق قانون مدیریت خدمات کشوری و برنامه ی ششم.

آری بازنشستگان در انتظار بازگرداندن عدالت و توجه جدی به حقوق خود هستند و از مسئولان می‌خواهند که صدای اعتراض آن ها را بشنوند و با اقدامات فوری و منصفانه، بیش از این بر رنج و نگرانی‌های آن ها نیفزایند.

🔹فریادهای امروز بازنشستگان حاصل بی توجهی مسئولان به زمزمه های گذشته ی آنان است.

*کاش بیدار شوید*.
۱۴۰۳/۹/۱



🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra


📍اخبار، نظرات و انتقادات صنفی و آموزشی : 👇
🆔 @kashowranews

‍ خودزنی به‌مثابه ابزار سرکوب

✍🏻 اسکندر لطفی فعال صنفی معلمان
#بخش_دوم
خودزنی در میانه‌ی طوفان سرکوب، نه یک ضعف ساده، بلکه خنجری است که از درون بر پیکر جنبش‌های صنفی فرود می‌آید. این خیانت آشکار، مقاومت را زمین‌گیر کرده و دست ماشین سرکوب را برای نابودی ساختارهای مبارزاتی باز می‌گذارد. در لحظاتی که رژیم با تمام ابزارهای سرکوب‌گرانه‌اش به مصاف تشکل‌ها می‌رود، برخی از اعضای آن، به جای ایستادگی در برابر دشمن مشترک، اسیر اختلافات ویرانگر داخلی می‌شوند و راه را برای نابودی جمعی هموار می‌کنند.

این پدیده، نتیجه‌ی ساده‌ی ناامیدی نیست؛ بلکه از ضعف‌های عمیق ساختاری و نبود استراتژی‌های منسجم ریشه می‌گیرد

. دشمن، هوشیارانه از هر تَرَک کوچکی برای فروپاشی یکپارچگی استفاده می‌کند. نفوذ عوامل امنیتی در صفوف تشکل‌ها، اختلافات جزئی را به بحران‌های لاینحل بدل کرده و اتحاد را از درون می‌شکند. در چنین شرایطی، خستگی ناشی از سرکوب بیرونی با خیانت درونی درهم می‌آمیزد و انرژی جنبش به جای مبارزه، صرف تخریب خود می‌شود.

سرکوبگران می‌دانند که هیچ چیز خطرناک‌تر از یک تشکل متحد نیست؛ از این رو، با تزریق تفرقه و بی‌اعتمادی، همان چیزی را می‌سازند که برای شکست مقاومت نیاز دارند. نفوذ و ایجاد شکاف در صفوف تشکل‌ها، تاکتیکی استراتژیک است: ایجاد کینه‌های دروغین، تحریک اختلافات ساختگی، و تقویت بدبینی میان اعضا. نتیجه‌ی این جنگ روانی، نه تنها انهدام تشکل از درون، بلکه تقویت فضای یأس و انفعال در میان اعضای جنبش است.

اما مقصر تنها دشمن خارجی نیست. ضعف ذاتی در سازماندهی و مدیریت بحران، پاشنه‌ی آشیل هر جنبشی است که خود را برای مبارزه‌ی طولانی آماده نکرده باشد. تشکل‌های فاقد ساختار شفاف و ابزارهای حل اختلاف، در برابر سرکوب شکننده‌تر از آن‌اند که بتوانند دوام آورند. نبود آموزش برای فعالیت جمعی و مقاومت در برابر فشارها، از دل هر تشکل، دشمنی بالقوه می‌سازد که علیه خودش می‌جنگد.

جنبش‌هایی که به‌جای انسجام، در باتلاق اختلافات درونی گرفتار می‌شوند، تنها خود را به نابودی می‌سپارند. مقاومت واقعی، نیازمند وحدتی آهنین، ساختارهایی کارآمد، و آموزش‌هایی هدفمند است که بتواند در برابر هر نوع نفوذ و سرکوب، یک سپر نفوذناپذیر بسازد. مبارزه، عرصه‌ی اتحاد است، نه خودزنی؛ و خیانت به این اصل، خیانت به آرمان آزادی است.


🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra


📍اخبار، نظرات و انتقادات صنفی و آموزشی : 👇
🆔 @kashowranews