@indianstudies
بازخوانی اندیشه مانموهان سینگ در نسبت با مودی
درگذشت سینگ می‌تواند فرصت خوبی برای بازخوانی دیدگاه‌های سیاسی و اقتصادی وی و ارزیابی فاصله اندیشه او و به تبع آن هند دوران او با نارندرا مودی باشد. امری که دلالت‌های خود را برای ایران و نظام بین‌الملل کنونی و تحولات حاد آن همچون نسل‌کشی غزه و بحران غرب آسیا دارد.
امید بابلیان در مقاله مانموهان سینگ: معمار اقتصاد هند نوین می گوید:
بر اساس تحلیل‌های نظریه‌پردازان تحلیل گفتمان مانند لاکلائو، موفه و لکان، شکست مانموهان سینگ در مقابل نارندرا مودی در انتخابات ۲۰۱۴ هند را می‌توان به تناقضات داخلی گفتمان او نسبت داد.
مانموهان سینگ، به‌عنوان نخست‌وزیر هند، با اجرای اصلاحات اقتصادی و تلاش برای بهبود روابط بین‌المللی، سعی در تثبیت هژمونی حزب کنگره داشت.
با این حال، گفتمان او با چالش‌هایی مواجه بود که از دیدگاه نظریه‌پردازان تحلیل گفتمان قابل تبیین است.
بر اساس نظریه لاکلائو و موفه، گفتمان‌ها از طریق مفصل‌بندی دال‌های مرکزی و دال‌های شناور شکل می‌گیرند.
در گفتمان سینگ، دال مرکزی «توسعه» به‌عنوان محور اصلی مطرح بود، اما این دال نتوانست به‌طور کامل مطالبات مختلف اجتماعی را در بر گیرد.
به‌عنوان مثال، در حالی که سینگ بر رشد اقتصادی تأکید می‌کرد، نتوانست به‌طور مؤثر به مطالبات کشاورزان و طبقات محروم پاسخ دهد.
این ناتوانی در مفصل‌بندی جامع، منجر به بحران مشروعیت و بی‌اعتمادی عمومی شد.
در مقاله «عذرخواهی مانموهان سینگ، سکوت نارندرا مودی: داستان دو کشتار» از نیلانجان موکاپادیای، به تفاوت‌های واکنش‌های دو نخست‌وزیر هند در مواجهه با حوادث خشونت‌آمیز پرداخته شده است.
در سال ۱۹۸۴، پس از ترور مادر ترزا، خشونت‌هایی علیه جامعه سیک در سراسر هند رخ داد. سینگ، که خود از جامعه سیک است، در سال ۲۰۰۵ در مجلس سنا (راجیا سبها) از این حوادث عذرخواهی کرد و گفت: «من نه تنها از جامعه سیک، بلکه از تمام ملت هند عذرخواهی می‌کنم».
این عذرخواهی نشان‌دهنده همدلی و مسئولیت‌پذیری او بود.
در مقابل، نارندرا مودی، نخست‌وزیر فعلی هند، در سال ۲۰۰۲ در ایالت گجرات با خشونت‌هایی علیه مسلمانان مواجه شد.
با وجود درخواست‌های متعدد برای عذرخواهی، مودی از این کار خودداری کرد و به‌جای آن بر «توسعه» و «حکومت خوب» تأکید کرد.
این تفاوت در واکنش‌ها، نشان‌دهنده تفاوت‌های اساسی در سبک رهبری و مسئولیت‌پذیری بین دو نخست‌وزیر است.
در مقاله «مانموهان سینگ و نارندرا مودی: نخست‌وزیران متوالی، اما با فاصله‌ای عمیق» به تفاوت‌های گفتمانی و رویکردهای رهبری این دو سیاستمدار پرداخته شده است.
منموهان سینگ، به‌عنوان یک تکنوکرات، بر اصلاحات اقتصادی و روابط بین‌المللی تأکید داشت و سعی کرد هند را به‌عنوان یک قدرت اقتصادی جهانی مطرح کند.
در مقابل، نارندرا مودی با استفاده از گفتمان ملی‌گرایانه و پوپولیستی، بر هویت فرهنگی و منافع ملی تأکید می‌کند و سعی دارد تصویری قوی از هند در عرصه جهانی ارائه دهد.
این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تغییرات اساسی در سیاست‌گذاری و استراتژی‌های رهبری در هند معاصر است.
بازخوانی اندیشه مانموهان سینگ در نسبت با مودی
درگذشت سینگ می‌تواند فرصت خوبی برای بازخوانی دیدگاه‌های سیاسی و اقتصادی وی و ارزیابی فاصله اندیشه او و به تبع آن هند دوران او با نارندرا مودی باشد. امری که دلالت‌های خود را برای ایران و نظام بین‌الملل کنونی و تحولات حاد آن همچون نسل‌کشی غزه و بحران غرب آسیا دارد.
امید بابلیان در مقاله مانموهان سینگ: معمار اقتصاد هند نوین می گوید:
بر اساس تحلیل‌های نظریه‌پردازان تحلیل گفتمان مانند لاکلائو، موفه و لکان، شکست مانموهان سینگ در مقابل نارندرا مودی در انتخابات ۲۰۱۴ هند را می‌توان به تناقضات داخلی گفتمان او نسبت داد.
مانموهان سینگ، به‌عنوان نخست‌وزیر هند، با اجرای اصلاحات اقتصادی و تلاش برای بهبود روابط بین‌المللی، سعی در تثبیت هژمونی حزب کنگره داشت.
با این حال، گفتمان او با چالش‌هایی مواجه بود که از دیدگاه نظریه‌پردازان تحلیل گفتمان قابل تبیین است.
بر اساس نظریه لاکلائو و موفه، گفتمان‌ها از طریق مفصل‌بندی دال‌های مرکزی و دال‌های شناور شکل می‌گیرند.
در گفتمان سینگ، دال مرکزی «توسعه» به‌عنوان محور اصلی مطرح بود، اما این دال نتوانست به‌طور کامل مطالبات مختلف اجتماعی را در بر گیرد.
به‌عنوان مثال، در حالی که سینگ بر رشد اقتصادی تأکید می‌کرد، نتوانست به‌طور مؤثر به مطالبات کشاورزان و طبقات محروم پاسخ دهد.
این ناتوانی در مفصل‌بندی جامع، منجر به بحران مشروعیت و بی‌اعتمادی عمومی شد.
در مقاله «عذرخواهی مانموهان سینگ، سکوت نارندرا مودی: داستان دو کشتار» از نیلانجان موکاپادیای، به تفاوت‌های واکنش‌های دو نخست‌وزیر هند در مواجهه با حوادث خشونت‌آمیز پرداخته شده است.
در سال ۱۹۸۴، پس از ترور مادر ترزا، خشونت‌هایی علیه جامعه سیک در سراسر هند رخ داد. سینگ، که خود از جامعه سیک است، در سال ۲۰۰۵ در مجلس سنا (راجیا سبها) از این حوادث عذرخواهی کرد و گفت: «من نه تنها از جامعه سیک، بلکه از تمام ملت هند عذرخواهی می‌کنم».
این عذرخواهی نشان‌دهنده همدلی و مسئولیت‌پذیری او بود.
در مقابل، نارندرا مودی، نخست‌وزیر فعلی هند، در سال ۲۰۰۲ در ایالت گجرات با خشونت‌هایی علیه مسلمانان مواجه شد.
با وجود درخواست‌های متعدد برای عذرخواهی، مودی از این کار خودداری کرد و به‌جای آن بر «توسعه» و «حکومت خوب» تأکید کرد.
این تفاوت در واکنش‌ها، نشان‌دهنده تفاوت‌های اساسی در سبک رهبری و مسئولیت‌پذیری بین دو نخست‌وزیر است.
در مقاله «مانموهان سینگ و نارندرا مودی: نخست‌وزیران متوالی، اما با فاصله‌ای عمیق» به تفاوت‌های گفتمانی و رویکردهای رهبری این دو سیاستمدار پرداخته شده است.
منموهان سینگ، به‌عنوان یک تکنوکرات، بر اصلاحات اقتصادی و روابط بین‌المللی تأکید داشت و سعی کرد هند را به‌عنوان یک قدرت اقتصادی جهانی مطرح کند.
در مقابل، نارندرا مودی با استفاده از گفتمان ملی‌گرایانه و پوپولیستی، بر هویت فرهنگی و منافع ملی تأکید می‌کند و سعی دارد تصویری قوی از هند در عرصه جهانی ارائه دهد.
این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تغییرات اساسی در سیاست‌گذاری و استراتژی‌های رهبری در هند معاصر است.