فیلم: بخش‌هایی از دوئت (دونوازی) برای آدم‌خواران، ساخته #سوزان_سانتاگ، سال ۱۹۶۹؛ صحنه‌ای که زن جوانکمی پس از شریک عاطفی‌اش به تسخیر زوج و رهبر انقلابی سابق در تبعید درمی‌آید و دست از همه مرزها و خواسته‌ها و نیازهای خودش می‌کشد تا با تمام وجود در اختیار آنها باشد.
سوزان سانتاگ می‌گفت، فیلم‌ساختن فرصتی‌ست تا خودش در مقام هنرمند و خالق قرار بگیرد، نه اینکه فقط منتقد پشت میزنشین باشد. آرزو داشت با الهام و تأثیرهایی که از سینمای فرانسه و ایتالیا گفته، فیلمی در همان سبک بسازد: مینیمالیستی، دیالوگ‌محور و روانشناختی. و بالاخره به این آرزو رسید؛ ایده‌هایش درباره هویت، سلطه، روابط انسانی، سیاست و چیرگی قدرت بر انسان‌های معمولی که بارها در جستارهایش نوشته بود، اینبار به روایت سینمایی تکان‌دهنده‌ای کشیده شد، آنقدر که مرز میان بازی‌های ذهنی و واقعیت از بین می‌رود. اولین و آخرین فیلم او ساختارشکنانه، ضدروایی، با تعلیق روانی بود، پر از ایده‌های فلسفی و هنری‌ِ آشنای مقاله‌های خودش، درباره سلطه و قدرت.
✍️#گوشه
📽️ Duet for Cannibals, Susan Sontag, 1969
@gooshe
🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنرمندان
سوزان سانتاگ می‌گفت، فیلم‌ساختن فرصتی‌ست تا خودش در مقام هنرمند و خالق قرار بگیرد، نه اینکه فقط منتقد پشت میزنشین باشد. آرزو داشت با الهام و تأثیرهایی که از سینمای فرانسه و ایتالیا گفته، فیلمی در همان سبک بسازد: مینیمالیستی، دیالوگ‌محور و روانشناختی. و بالاخره به این آرزو رسید؛ ایده‌هایش درباره هویت، سلطه، روابط انسانی، سیاست و چیرگی قدرت بر انسان‌های معمولی که بارها در جستارهایش نوشته بود، اینبار به روایت سینمایی تکان‌دهنده‌ای کشیده شد، آنقدر که مرز میان بازی‌های ذهنی و واقعیت از بین می‌رود. اولین و آخرین فیلم او ساختارشکنانه، ضدروایی، با تعلیق روانی بود، پر از ایده‌های فلسفی و هنری‌ِ آشنای مقاله‌های خودش، درباره سلطه و قدرت.
✍️#گوشه
📽️ Duet for Cannibals, Susan Sontag, 1969
@gooshe
🔗 لینک کانال یوتیوب گوشه و مستندهایش درباره هنرمندان