اتوفیکشن چیه؟

اتوفیکشن ترکیبیه از اتوبیوگرافی (خودزندگی‌نامه‌نویسی) و فیکشن (قصه)، و به معنی اینه که شخص زندگی‌نامه‌ای از خودش می‌نویسه که بخش‌هایی از اون توسط تخیل خودش شکل گرفته. خواننده در مواجهه با چنین داستانی، شخصیت رو هم به‌عنوان خود نویسنده و هم به‌عنوان یک شخصیت خیالی تصور می‌کنه و همین باعث می‌شه بین واقعیت‌های زندگی‌نامه‌ای و قصه‌ی ساختگی دچار سردرگمی بشه.
اما تفاوت میان ادراک قصه ‌و ادراک زندگی‌نامه در چیه که باعث سردرگمی می‌شه؟ کِندال والتون، فیلسوف امریکایی می‌گه محتوای روایت خیالی، «تصور» می‌شه. در حالی‌که محتوای روایت‌های غیرداستانی «باور» می‌شه. در اتوفیکشن ما نمی‌دونیم چقدر باید شخصیت رو باور کنیم و چقدر باید فقط اون رو تصور کنیم. اتوفیکشن، این پیش‌فرض‌های قراردادی رو محو و پیچیده می‌کنه.
خواننده نه فقط از خودش می‌پرسه که چه بخشی از این شخصیت واقعی و چه بخشی‌اش خیالیه، بلکه از خودش می‌پرسه چه رابطه‌ای بین بخش واقعی و بخش خیالی داستان وجود داره؟