به هر حال همهء ما انسان هستیم و نوع بشر به طور کلی و بدون در نظر گرفتن عقیده و سلیقه شان، لیاقت داشتن یک زندگی راحت و سرشار از آرامش را دارند، فرقی نمی کند ایرانی باشد یا فرانسوی، سفید باشد یا سرخ. منظور از یک زندگی راحت تنها سوی اقتصاد است، این هم یکی دیگر از مصائب ماست، ظاهرا در جامعهء امروز ایرانی زندگی راحت و آرام داشتن تنها با پول امکان پذیر است، بی آنکه به فرهنگ، هنر و دیگر عناصر روحی توجهی نشان داده شود، بنابراین است که ما جامعه ای اینچنین طبقاتی داریم و برخلاف گذشته حتی عموم سرمایه داران نیز از کاریزما و تشخص خالی شده اند. پول ارزش خود را از دست داده و خود را همچون هرزه ای مایل به هر سو، خود را در آغوش هر لومپنی رها می کند تا او ماشین های گران قیمت سوار شود و در خانه های لوکس ریش مستضعفینِ فراموش شده را به تمسخر بگیرد.
مقصود این است که رفاهِ مورد بحث یک مسئلهء شخصی است، دست کم ما در اینجا به آن از دریچهء شخص نگاه می کنیم، بدین معنا که هر فرد می تواند با کار و تلاش روزانه و کسب پول برای خود و خانواده اش رفاه و آسایش به ارمغان بیاورد، حال این آسایش از هر جهت که باشد؛ اجتماعی، اقتصادی و.. توسط فرد در دسترس است، نه تنها ایرادی در آن نیست بلکه شاید پسندیده هم باشد، اما این ماجرا ارتباطی با بحث ما ندارد. آنچه مد نظر ماست ایجاد رفاه کلی برای عموم ملت و از سوی حکومت به عنوان کفیل جامعه است، یعنی چیزی که حاکمان با روش های گوناگون حکمرانی و احتمالا ایدئولوژی سالم برای مردم ایجاد می کنند و این متفاوت از آن چیزی ست که شخص اسبابش را برای خود و نهایت جمع کوچک خانواده اش فراهم می آورد، به جهت نظری و عملی.
حال ما می خواهیم یک سوال از خودمان بپرسیم که البته ممکن است ایجاد سوءتفاهم کند و اگر چنین باشد آنقدرها بی راه نیست، متاسفانه در کشور ما بسیاری از چهره ها به شکلی ممتد و تسلیم ناپذیر مردم کشور خود را تحقیر می کنند و به هر علت موجه و ناموجهی مردمان ولایات دیگر را بر سر مردم ایران می کوبند که یعنی آنها در تعطیلات آخر سال به ماه سفر می کنند و ما هنوز اندرخمِ ویلاهای گیلان و رامسر مانده ایم، در حالی که این جماعت برداشت شان از امورات کشورهای دیگر به حدی سطحی و عوامانه است که آدمی را به خنده نه، به گریه وامی دارد. مردمانی که حاضر نیستند چند ثانیه به احترام حقوق دیگران پشت چراغ قرمز باایستند، جماعتی که برای شکم یکدیگر را تا حد مرگ کتک می زنند، به عقاید خودشان و دیگران توهین می کنند، برای هیچ فکری احترام قائل نیستند، به مال و خانوادهء دیگران چشم دارند، در سخن آزاده و در عمل دیکتاتور محض اند، به هیچ قانونی پایبند نیستند، برای یک برگ ویزای غربی به هر نکبتی تن می دهد، در تمام طول عمرشان حتی یک کتاب نمی خوانند و.. ادعای اروپایی شدن دارند، چیزی که خیلی بلندتر از قدشان است.
به هر روی ما در این مقال هرگز قصد جسارت به جامعهء خود را نداریم و امیدمان این است که مخاطب نیز چنین برداشتی نکند، گاه لازم است دمل های چرکین را تیغ بزنیم تا درمان پس از اندکی درد و خون ریزی، حاصل شود و چه بهتر از تیغ تیز نقد که مدت هاست از رونق افتاده است یا شاید هنوز رونق دارد اما به نحوی قرض ورزانه و همراه با کینه توزی.
برگردیم به اصل بحث و سوالی که قرار است پرسیده شود، گفتیم که همهء آدمیان با هر عقیده و فرهنگی لیاقت یک زندگی آرام و طبیعی با حداکثر رفاه ممکن را دارند، آسایشی که از تلاش خود اشخاص و به صورت فردی پدید می آید و یک مسئلهء کاملا شخصی است، به واژه ها توجه داشته باشید، گفته شد یک مسئلهء شخصی، یعنی ما از جزء حرف می زنیم و منظورمان جامعه به صورت یک کل که تحت نظارت یک دولت یا سیستم قرار می گیرد نیست، اما اگر چنین باشد چه..؟
اگر ما با جامعه ای رو به رو باشیم که از سیستم فوقانی خود طلب رفاه می کند چه..؟
با چنین اجتماعی چگونه باید برخورد کرد و به چه نحو می توان استمداد هایش را پاسخ داد..؟
در این موقع اگر حتی به مقدار اندکی هماهنگی و همسانی وجود داشته باشد، یعنی جامعه همان توقعاتی را از سیستم داشته باشد که خود به آنها عمل می کند و بالعکس سیستم همان راهی را بپیماید که اجتماع آن را بعنوان هدف مشخص کرده است، می توان انتظار یک زندگی طبیعی و دارای عناصر مختلف رفاه برای یک به یک افراد جامعه را داشت، این یک معجزه یا ماموریت غیرممکن نیست، بلکه اتفاقی ست که در این صورت چیزی جز آن انتظار نمی رود، مانند خانواده ای که در آن پدر نقش حمایتی دارد و فرزند موظف به اطاعت و نگهداری از او در دوران کهنسالی است.
مقصود این است که رفاهِ مورد بحث یک مسئلهء شخصی است، دست کم ما در اینجا به آن از دریچهء شخص نگاه می کنیم، بدین معنا که هر فرد می تواند با کار و تلاش روزانه و کسب پول برای خود و خانواده اش رفاه و آسایش به ارمغان بیاورد، حال این آسایش از هر جهت که باشد؛ اجتماعی، اقتصادی و.. توسط فرد در دسترس است، نه تنها ایرادی در آن نیست بلکه شاید پسندیده هم باشد، اما این ماجرا ارتباطی با بحث ما ندارد. آنچه مد نظر ماست ایجاد رفاه کلی برای عموم ملت و از سوی حکومت به عنوان کفیل جامعه است، یعنی چیزی که حاکمان با روش های گوناگون حکمرانی و احتمالا ایدئولوژی سالم برای مردم ایجاد می کنند و این متفاوت از آن چیزی ست که شخص اسبابش را برای خود و نهایت جمع کوچک خانواده اش فراهم می آورد، به جهت نظری و عملی.
حال ما می خواهیم یک سوال از خودمان بپرسیم که البته ممکن است ایجاد سوءتفاهم کند و اگر چنین باشد آنقدرها بی راه نیست، متاسفانه در کشور ما بسیاری از چهره ها به شکلی ممتد و تسلیم ناپذیر مردم کشور خود را تحقیر می کنند و به هر علت موجه و ناموجهی مردمان ولایات دیگر را بر سر مردم ایران می کوبند که یعنی آنها در تعطیلات آخر سال به ماه سفر می کنند و ما هنوز اندرخمِ ویلاهای گیلان و رامسر مانده ایم، در حالی که این جماعت برداشت شان از امورات کشورهای دیگر به حدی سطحی و عوامانه است که آدمی را به خنده نه، به گریه وامی دارد. مردمانی که حاضر نیستند چند ثانیه به احترام حقوق دیگران پشت چراغ قرمز باایستند، جماعتی که برای شکم یکدیگر را تا حد مرگ کتک می زنند، به عقاید خودشان و دیگران توهین می کنند، برای هیچ فکری احترام قائل نیستند، به مال و خانوادهء دیگران چشم دارند، در سخن آزاده و در عمل دیکتاتور محض اند، به هیچ قانونی پایبند نیستند، برای یک برگ ویزای غربی به هر نکبتی تن می دهد، در تمام طول عمرشان حتی یک کتاب نمی خوانند و.. ادعای اروپایی شدن دارند، چیزی که خیلی بلندتر از قدشان است.
به هر روی ما در این مقال هرگز قصد جسارت به جامعهء خود را نداریم و امیدمان این است که مخاطب نیز چنین برداشتی نکند، گاه لازم است دمل های چرکین را تیغ بزنیم تا درمان پس از اندکی درد و خون ریزی، حاصل شود و چه بهتر از تیغ تیز نقد که مدت هاست از رونق افتاده است یا شاید هنوز رونق دارد اما به نحوی قرض ورزانه و همراه با کینه توزی.
برگردیم به اصل بحث و سوالی که قرار است پرسیده شود، گفتیم که همهء آدمیان با هر عقیده و فرهنگی لیاقت یک زندگی آرام و طبیعی با حداکثر رفاه ممکن را دارند، آسایشی که از تلاش خود اشخاص و به صورت فردی پدید می آید و یک مسئلهء کاملا شخصی است، به واژه ها توجه داشته باشید، گفته شد یک مسئلهء شخصی، یعنی ما از جزء حرف می زنیم و منظورمان جامعه به صورت یک کل که تحت نظارت یک دولت یا سیستم قرار می گیرد نیست، اما اگر چنین باشد چه..؟
اگر ما با جامعه ای رو به رو باشیم که از سیستم فوقانی خود طلب رفاه می کند چه..؟
با چنین اجتماعی چگونه باید برخورد کرد و به چه نحو می توان استمداد هایش را پاسخ داد..؟
در این موقع اگر حتی به مقدار اندکی هماهنگی و همسانی وجود داشته باشد، یعنی جامعه همان توقعاتی را از سیستم داشته باشد که خود به آنها عمل می کند و بالعکس سیستم همان راهی را بپیماید که اجتماع آن را بعنوان هدف مشخص کرده است، می توان انتظار یک زندگی طبیعی و دارای عناصر مختلف رفاه برای یک به یک افراد جامعه را داشت، این یک معجزه یا ماموریت غیرممکن نیست، بلکه اتفاقی ست که در این صورت چیزی جز آن انتظار نمی رود، مانند خانواده ای که در آن پدر نقش حمایتی دارد و فرزند موظف به اطاعت و نگهداری از او در دوران کهنسالی است.