در ایرانِ امروز متاسفانه تنها چیزی که پرداختن به آن نیازمند هیچگونه علم و دانسته ای نیست، علوم مربوط به سیاست است که هر کسی با هر میزان از درک جهان اطراف و آموخته ای، حتی به اندازهء یک کودک، می تواند در این باب سخنرانی کند و آنچنان با حرارت این کار را انجام دهد که مستمعین گمان کنند داناتر از ایشان در سیاست مادر گیتی نیاورده است، بی شک مخاطب گرامی بارها با چنین عالمانی برخورد داشته است و احتمالا محل درد را مشخصا می داند، بنابراین اکنون واضح تر می توانیم راجع به آن بحث کنیم. این هم یکی دیگر از سیاه بختی های جامعهء ایرانی ست که پس از انقلاب اسلامی و کنار رفتن روشنفکران و جایگزین شان خبرنگار و خبرچین ها شدن، دامن گیرمان شده است، عرض شد یکی از سیاه بختی ها که اگر قرار باشد به باقی آنها بپردازیم آنقدر مفصل خواهد شد که می توان با آن صفحات ده ها کتاب چند صد صفحه ای را پر کرد. در اینجا بنده تنها قصد پرداختن به سیاست را دارم و موضوع دین و پزشکی و.. که یکی همچون سیاست اند و برخورد اهالی شان با همیشه دانایان کل، بماند بر عهدهء ایشان، هر چند ادعایی در باب نه سیاست که چیزهای دیگر ندارم و حال تنها استنتاج خود را از وضع فلاکت بارِ موجود بیان می کنم که می تواند درست باشد یا نباشد؛ اما باید به اصلاح اجتماع امید داشت و تا حد امکان در آن دست برد تا بلکه سبب تغییر در جایی گردد و کسی را به فکر فرو بَرَد.
هر چه هست همه روزه در صف نانوایی، تاکسی، پمپ بنزین، حمام، خیابان، مهمانی و.. می بینیم مردمان تحلیل های بی پشتوانه و بی ارزش ارائه می دهند و هر یک به روش خود برای حکومت تکلیف تعیین می کنند، روش ها را زیر تیغ تیز نقد می برند و مملکت خود را با ممالک خارجه قیاس می دهند که یعنی آنها کجای جهانِ آینده اند، هر لحظه رو به کمال می روند و ایران امروز بیش از دیروز در سیاهی و لجن فرو می رود، گویی هویت و وطن پرستی شان هم در این مواقع به تاراج جهل و عناد با جمهوری اسلامی می رود. این موضوع اهل فکر را دچار درد می سازد، حداقل تصور من این است که دردمندی نیز هست، لابد او این حرف ها را می شنود، شاید در جمعی حاضر است و ناگهان بحثی در می گیرد که در آن آقا یا خانم الف داد سخن می دهد که این مردم ستمدیده سزاوار چنین و چنان اوضاعی نیستند و قطعا لیاقت شان بیش از این حکومت فاسد که قادر به مهار تورم نیست و هر روز شرایط را بدتر از قبل می کند، است. اهل فکر بینوا به ناچار گوش می سپارد، گاهی هم برای تایید لبخندی می زند و سری تکان می دهد و در عین حال از درون در حال انفجار است، اما علاج چیست..؟
حقیر قصد بررسیِ چرایی و چگونگیِ این وضعیت، هر چه که هست، را ندارم، دانش آن را ندارم چرا که چیزی از اقتصاد نمی دانم و فقط چیزهایی شنیده ام که از صحت شان اطمینان ندارم، ولی میل دارم به راستی روشن کنم که این تفکر و توقعاتی که جامعه از حکومت دارد، به حق هست یا خیر.
هر چه هست همه روزه در صف نانوایی، تاکسی، پمپ بنزین، حمام، خیابان، مهمانی و.. می بینیم مردمان تحلیل های بی پشتوانه و بی ارزش ارائه می دهند و هر یک به روش خود برای حکومت تکلیف تعیین می کنند، روش ها را زیر تیغ تیز نقد می برند و مملکت خود را با ممالک خارجه قیاس می دهند که یعنی آنها کجای جهانِ آینده اند، هر لحظه رو به کمال می روند و ایران امروز بیش از دیروز در سیاهی و لجن فرو می رود، گویی هویت و وطن پرستی شان هم در این مواقع به تاراج جهل و عناد با جمهوری اسلامی می رود. این موضوع اهل فکر را دچار درد می سازد، حداقل تصور من این است که دردمندی نیز هست، لابد او این حرف ها را می شنود، شاید در جمعی حاضر است و ناگهان بحثی در می گیرد که در آن آقا یا خانم الف داد سخن می دهد که این مردم ستمدیده سزاوار چنین و چنان اوضاعی نیستند و قطعا لیاقت شان بیش از این حکومت فاسد که قادر به مهار تورم نیست و هر روز شرایط را بدتر از قبل می کند، است. اهل فکر بینوا به ناچار گوش می سپارد، گاهی هم برای تایید لبخندی می زند و سری تکان می دهد و در عین حال از درون در حال انفجار است، اما علاج چیست..؟
حقیر قصد بررسیِ چرایی و چگونگیِ این وضعیت، هر چه که هست، را ندارم، دانش آن را ندارم چرا که چیزی از اقتصاد نمی دانم و فقط چیزهایی شنیده ام که از صحت شان اطمینان ندارم، ولی میل دارم به راستی روشن کنم که این تفکر و توقعاتی که جامعه از حکومت دارد، به حق هست یا خیر.