دوست ، دوست را کامل می‌کند؛
همان‌گونه که یک نیمه ی در، نیمه ی دیگر را؛ اما یک نیمه ی در، در نیمه ی دیگر، حل نمی شود، محو نمیشود، نابود نمیشود.

این شبیه شدن ها، مسأله یی ست که باعث میشود، ما غالبا تنها بمانیم؛ چرا که از مقلد بیزاریم، یا از اینکه تقلید کنیم؛ مگر آنکه دوستی را با دلقکی برابر بدانیم،

ما می‌خواهیم کسی با ما باشد که " ما" نباشد، دستگیرنده ی ما باشد و دستگیرنده اش باشیم، هشدار دهنده ی به ما باشد و هشدار دهنده ی به او باشیم، بیدار کننده ی ما و بیدار کننده اش...

رفیقی که تو را دائما تایید میکند یا تحسین، اسیر است نه رفیق.


📕. ابوالمشاغل
✍ . نویسنده. نادر ابراهیمی