دو مسئله دیگه با اهمیت کمتر، که پولیش زدن و فریم‌سازی بودند، با سرعتی بیشتر ازونی که در ژاپن توسعه پیدا کرد، در چین جلو رفت. اگه شیشه خوب داشته باشی، فرمول خوبی هم داشته باشی، اما شیشه رو نتونی اونجوری که فرمول میخواد پولیش بزنی، به کیفیتی که میخوای نمیرسی. ژاپن بخش مهمی ازین کار رو با دست انجام میداد. کسی که پولیش اول رو میزد، که الگوی بقیه تولید بود، یه سامورایی تو صنایع دستی بود. این‌ها با لامسه نوک انگشتان‌شون می‌تونند اختلاف تحدب دو تا عدسی کاملا مشابه با همدیگه رو تشخیص بدن‌. چین روی «هند کرافت» غیرت داشت، چون هزاران ساله که خودشون رو مرکز تربیت کسانی می‌دوند که با دست‌شون کارهای هنرمندانه انجام میدن. ترکیب این عطش برای تربیت هنرمند، با انتقال دانش فنی که از شرکت‌های چینی-ژاپنی به دست اومد (مثل همون کاری که در خودروسازی کردند: بی‌ام‌و-جیلی)، مسئله پولیش و بخش‌های همچنان دستی تولید هم برطرف شد.
طراحی فریمی که عدسی‌ها داخلش قرار می‌گیرند، یا همون استراکچری که عدسی‌های ثابت رو سرجاشون نگه میداره و متحرک‌ها رو جابجا می‌کنه، هم تا حد زیادی مدیون نرم‌افزارهای طراحی صنعتی بود‌. اما تجربه اندوخته چین در محصولات الکترونیک، در ساخت استراکچرهای متراکم و کامپکت، که زمانی سونی پیشتازش بود، به کمک‌شون اومد. اینکه «رینگ فوکوس خیلی نرم حرکت کنه، اما به انگشتت این حس رو بده که داری یه وزنه‌ای رو داخل لنز جابجا می‌کنی (که یعنی یک تورک فیدبک داشته باشه)» یه جمله ساده‌ست. ولی پدر ژاپنی‌ها دراومد تا این جمله رو به دنیای مکانیکی پلاستیک-فلز منتقل کنند. و چین در عرض ده سال بش رسید.

از نظر من، که از سال‌ها قبل تغییر نکرده، تحریم چین خیلی اشتباه بود. چون این‌ها مثل باکتری‌هایی هستند که با آنتی‌بیوتیک از بین نمیرن، بلکه آنتی‌بیوتیک وادارشون می‌کنه مقاوم‌تر بشن (باکتری یه تشبیهه، و گرنه قصد توهین به چینی‌ها رو ندارم و این مثال ربطی به جمعیت‌شون نداره). تحریم در مورد جایی مثل ایران جواب میده، که همیشه دلال ارج و مرتبه بالاتری نسبت به صنعتگر داشته.