هیچ آماری که از غزه بیرون میاد رو نباید باور کرد، چون آدم‌های اونجا دروغ و هوچی‌گری رو به عنوان بخشی از جهاد تعریف کرده‌اند. اما فرض کنید مثل یک شهروند عرب، که خوشش میاد این دروغ‌ها رو باور کنه، و یا یک شهروند غربی، که نمیدونه خاورمیانه چه جور جاییه، عدد ۴۶ هزار کشته رو پذیرفته‌ایم. حالا این رو مقایسه کنید با کارمندان صداسیما که گفته میشه ۴۸ هزار نفر هستند! یعنی اگر ارتش اسراییل، ۱۵ ماه تمام ایران رو بکوبه که همه کارمندان صداسیما رو از بین ببره، و از پهپاد انتحاری گرفته تا بمب دو تنی استفاده کنه، و اونجور که چپ‌ها و مسلمان‌ها میگن یه جوری بکوبه که گربه‌ها هم زنده نمونند، و یه جوری بکوبه که خرابی ساختمان‌ها توی عکس‌های ماهواره‌ای هم معلوم باشه، باز هم کارمندان صداسیما تموم نمیشن و ۲ هزار نفر دیگه‌شون باقی میمونند! و این فقط یکی از نهادهای حکومتیه.
حتی یک اقتصاد غول‌پیکر هم نمیتونه اینهمه کارمندی که حکومت ایران، که در واقع یک حکومت نیست، دور خودش جمع کرده رو سیر کنه. حتی اگه چشمه‌ای وجود داشت و ازش طلای مذاب فوران می‌کرد هم نمی‌شد باش اینهمه کارمند رو سیر کرد. و تا وقتی این مسئله فرهنگی-سیستماتیک برقراره که از یک طرف دولت معتاد جذب جیره‌خواره، و از یک طرف مردم معتاد مشاغلی هستند که بدون اینکه کار خاصی انجام بدن حقوق و مزایا دریافت کنند، و سپس اسمش رو موفقیت بذارن (تا جایی که بگن دعای پدر مادر باعث شد بتونم استخدام بشم!)، تمام قیل و قال‌ها درباره FATF و مذاکره و گشایش و این‌ها، صرفا نخودسیاه خواهند بود.