روز‌نوشت‌های على افشارى

از موسوی برای «رای دادن» خرج نکنید

علی افشاری

‏
🟢 کسانی می‌خواهند به هر دلیلی رای بدهند، از مهندس موسوی خرج نکنند. این کار نه اخلاقی است و نه تاثیر سیاسی دارد. استقبال از مسعود پزشکیان با گرفتن پوستر موسوی در دست و شعار «یاحسین میرحسین گفتن»، یک تناقض بزرگ است. نشانه فقر آگاهی سیاسی،یا ریاکاری و یا شرم ناشی از پشت کردن به طرح تغییرات ساختاری موسوی است.

🟢 کسی که در برابر استبداد می‌ایستد با کسی که خطوط قرمزش را رعایت می‌کند و با انتقادات سطحی و حرف‌های شعاری در عمل تحکیم کننده حاکم خودکامه و عمله ظلم شده است، خیلی فرق دارد.
‏

🟢 پزشکیان مانند اکثر نمایندگان مجلس دهم با وعده رفع حصر به مجلس رفت و این وعده نیز محقق نشد! در حد چند نطق و تمام! همانطور که در ابتدای اعتراضات «زن زندگی آزادی»، مرگ مهسا-ژینا امینی را غیرطبیعی دانست، هنگامی که حکومت نیز عقبنشینی کرده و با همدلی ظاهری به دنبال کنترل شرایط بود. اما وقتی برخوردها شروع شد و خانواده مهسا- ژینا امینی به دروغگویی متهم شدند، دیگر صدایی از پزشکیان در بیرون و درون مجلس شنیده نشد!
‏
🟢 اگر واقعا به موسوی توجه دارید، نباید رای بدهید و به جایش از مقاومت جمعی برای تحقق طرح سه‌گانه وی حمایت کنید.
‏اما این افراد عمدتا خودشان می‌دانند که چه کرده و می‌کنند، می‌خواهند خدا و خرما را یک جا جمع کنند و دکان دو نبش سیاسی را رونق ببخشند. مابقی هم معلوم نیست با خودشان چندچند هستند!
‏در نگاه ژرفکاوانه، معضل اساسی سیاست در ایران همین نوسانات و رفتارهای عاری از انسجام و منطق و هرهری مسلکی خواسته یا ناخواسته است.
@Aliafshari52

اصلاح‌طلب-اصولگرا، ضد انتخابات آزاد و در خدمت استبداد

علی افشاری

‏
✍️ جواد ظریف در ادامه وقاحت ذاتی و نتیجه سرسپردگی طولانی به ولایت استبداد و همکاری با امنیتی‌های نظام، در دروغگویی آشکار، دعوت‌کنندگان به رای ندادن را متهم به پول گرفتن و دریافت حقوق از دولت امریکا کرد!
‏
✍️ این دروغگویی، چهره اصلی حامیان اصلی پزشکیان را روشن کرد که در بی‌شرافتی و ضدیت با دمکراسی و انتخابات آزاد، مانند «دلواپسان» هستند.
‏
✍️ سوابق به صورت مستند نشان می‌دهد که دعوت‌کنندگان به رای عمدتا منفعت طلب هستند؛ مثل ظریف، همه بند بند وجودشان رانت است و برکشیده ساختار استبدادی و تبعیض. او به جای این اباطیل نخ‌نما شده، گزارش بدهد پول های مملکت را چگونه بین عوامل جمهوری اسلامی در خارج از کشور پخش کرده است؟
‏

✍️ دوباره آن شبکه ضد مردمی در آمریکا فعال شده تا با توهم استشمام بوی کباب، از شرکت‌های نفتی و جریان سیاسی مدافع عادی‌سازی روابط با جمهوری اسلامی، فاند گرفته و آرزوی دریافت پورسانت‌ها و رانت‌ها را در سر بپرورند.

✍️ بخش بزرگی از کسانی که در آمریکا دعوت به رای دادن می‌کنند، دریافت کنندگان حال و‌ گذشته دلارهای دولت آمریکا هستند. بخشی از افسانه ظریف شدن، محصول پول‌هایی است که بنیاد راکفلر خرج کرد تا ظریف بتواند با جمعی از سیاستمداران آمریکایی با مجوز مخفی خامنه‌ای ارتباط برقرار کند.

‏
✍️ یک مقایسه ساده نشان می‌دهد قریب به اتفاق تحریم‌کنندگان نمایش انتخاباتی، افراد هزینه داده، زندان رفته، شکنجه‌شده، محرومیت کشیده، مبارز و‌اخلاقی هستند و از توانایی خود‌ نان خورده و به همین دلیل سلامت نفس و استقلال دارند و نیاز ندارند آویزان قدرت خودکامه و انسان‌ز‌دا باشند و تملق خامنه‌ای فاسد و ظالم را بگویند.
‏

✍️ اکثریت قاطع جامعه روشنفکری، فعالان هویت طلب قومی، نیروهای جامعه مدنی، روزنامه‌نگاران، مدافعان حقوق بشر، نخبگان کشور، مخالفان سیاسی دمکراسی‌خواه،فعالان کارگری، فعالان دانشجویی، اساتید دانشگاه ها، زنان، هنرمندان و ورزشکاران حامی رای ندادن هستند. اکثر دعوت کنندگان به رای مقامات سابق و لاحق جمهوری اسلامی، عناصر بدنام و بدسابقه امنیتی، نشستگان بر سر خوان قدرت و غارت اموال عمومی، جویندگان شغل و مقام و رانت و وادادگان سیاسی تواب هستند.
‏
✍️ اما بدخیم‌ترین ترین بخش آنها کذابانی چون ظریف، جهرمی و حسام‌الدین آشنا و لابی‌های جمهوری اسلامی در خارج از کشور هستند که یا دستشان به خون مردم بیگناه در آبان ۹۸ آلوده است و یا به سفیدشویی جنایت‌های جمهوری اسلامی در خارج از کشور پرداخته‌اند. انتخابات با هر نتیجه‌ای تمام می‌شود اما مطالبات برای پیگرد این افراد و اجرای عدالت شروع می‌شود.
‏مدعی اصلی جواد ظریف اکثریت مردم ایران هستند نه گروه‌های فشار و جلیلی‌ها. زمان نشستن ظریف و جلیلی بر روی صندلی پاسخگویی در دادگاه صالح دور نیست.

‏✍️ سحر با معجزه پهلو نزند دلخوش‌دار
‏سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد

@Aliafshari52

فایده‌باوری توجیه‌گر وادادگی نیست!
استبداد سیاسی در ایران از آغاز با لوث کردن مفاهیم مدرن همراه بوده است اما این روند با شکست جنبش اصلاحات شتاب بیشتری به خود گرفته و اکنون به تهی کردن مفاهیم فلسفی مدرن رسیده است. استفاد‌ه‌ی جدلی و کاربست ناروای فلسفه‌ی سیاسی و اخلاقی «فایده‌گرا» نمونه‌ی اخیر چنین ابتذالی است که از دفاع فایده‌گرا از «استبداد منور» نزد پهلوی‌طلبان شروع شد و حالا به کمپین «کاهش مرارت» پزشکیان رسیده است! از تحریم انتخابات ۱۴۰۳ می‌توان هم براساس اخلاق فایده‌گرا و هم بر اساس اخلاق تکلیف‌گرا دفاع کرد. اما در اینجا می‌خواهم نادرستی دفاع فایده‌گرا از مشارکت‌های انتخاباتی فرصت‌طلبانه را نشان دهم. پیش و بیش از هرچیز باید دقت کرد که مکاتب فلسفی به ما دستور‌العمل‌های سیاسی نمی‌دهند و افراط در ارجاع به مکاتب فلسفی ناشی از سوتقاهم در ماهیت مباحث فلسفی و نتیجه‌ی آن بی‌اعتبار کردن مفاهیم مدرن در جامعه است. این بزرگ‌ترین نقد به استفاده‌ی جدلی از مباحث فلسفی در تبلیغات سیاسی است. قائلان به رای دادن در انتخابات پیش‌ رو برای هر کنش سیاسی نسخه‌ای کلی تحویز می‌کنند و با نادیده گرفتن اصل عقلانی محاسبه‌ی هزینه – فایده برای هر کنش سیاسی از روح فایده‌گرایی فلسفی دور می‌شوند. با این حال با طرح «کاهش مرارت» به آن روح کلی چنگ می‌زنند تا عمل سیاسی خود را توجیه کنند. روشن است که فایده‌گرایی بنتام اساسا در چهارچوب لیبرال قابل تطبیق نیست، چون فایده‌گرایی پذیرای هیچ حق مطلق و غایت پیشینی و ازلی-ابدی چون دولت-ملت، حقوق شهروندی، تکلیف اخلاقی و یا دمکراسی نیست، بلکه هر چه حداکثر شادی را برای حداکثر افراد به ارمغان بیاورد و یا کمترین رنج را بر کثیری از افراد تحمیل کند، از نظر فایده‌گرایی بنیام خیر یا مجاز است. از سوی دیگر بنتام مشروعیت عمل را بیشتر کردن فایده برای بیشترین افراد می‌داند. در حالی که جمع اصلی حامی پزشکیان و دعوت کننده به رای دادن در جمع اصلاح‌طلبان دولت‌محور به عنوان ذی‌نفعان نظام جمهوری‌اسلامی، وقتی سخن از کاهش رنج می‌گویند به شهادت سوابق، جمع خودشان را در نظر دارند نه اکثریت محذوف، نادیده گرفته شده و تحت تبعیضات نهادینه ساخت قدرت مطلقه جمهوری اسلامی را. واکنش آنها به دردن و رنج، سوزنی است که به خودشان وارد شود، نه جوالدوزی که به تن اکثریت مردم رفته است! بیشینه کردن شادی و کمینه کردن رنج برای اکثریت مردم، هدف واقعی و قید سیاست‌ورزی آنها نیست، بلکه تحمل‌پذیر کردن درد با کاهش حساسیت و نهادینه‌کردن ناتوانی از تغییر دوران‌ساز رویکرد آنها است. در دولت‌های خاتمی و روحانی، درد و رنج اکثریت مردم ایران دستخوش دگرگونی معنادار و پایدار نشد. گشایش‌ها دولت مستعجل بودند در برابر دولت ابدی ظلم و ستم ولایی. اما قرائتی که جان استوارت میل از فایده‌گرایی بنتام و کاهش تعارض آن با اخلاق وظیفه‌گرا ارائه می‌دهد، بستر مناسبی برای ارزیابی کنشگری سیاسی از منظر افزایش رضایت و یا کاهش رنج انسان‌ها ارائه می‌دهد. میل می‌گوید فایده هدف نهائی هر مسئله اخلاقی و حق‌طلبانه چون حق رای است، منتهی باید فایده را در وسیع‌ترین معنی‌اش و بر اساس منافع پایدار انسان در نظر گرفت. برای همین او نه بر اعمال منفرد در لحظه که بر قواعد عمل در بلندمدت تاکید دارد. اگر چه باید از کاربست بلاواسطه‌ی مفاهیم فلسفی بر سیاست پرهیز کنیم (و این پیام اصلی متن حاضر است)، اما از روح نظریه‌ی میل هم می‌توان درسی برای سیاست‌ورزی امروز آموخت. تجارب سه دهه پیش گوشزد می‌کند که مشارکت‌های انتخاباتی اعتراضی و تحول‌خواهانه نه تنها تبدیل به رشد خطی و بهبود مستمر حقوق جامعه و کاهش ماندگار رنج‌هایش نشده است بلکه به دلیل امتناع از برخورد با هسته سخت قدرت، یک مسیر سینوسی تنزل‌دهنده را بر جامعه تحمیل کرده‌است. حال امتناع از رای دادن تا زمان مساعد شدن فضا برای تغییرات حداکثری، می‌تواند با نگاه درازمدت و غیرمقطعی بشارتگر کاهش ماندگار محنت و مرارت مردم باشد نه اینکه آنها را در سراب و مخدری کوتاه مدت گرفتار کند. وضعیتی که ممکن است زنجیرهای اسارت در ساختار قدرت ایستا، اقتدارگرا و تبعیض‌آمیز را چون سرنوشتی محتوم در ازای دریافت امتیازات محدود به قول احمد شاملو «نواله ناگزیر» همیشگی کند. نظریه‌پردازی لفاظی نیست؛ فایده‌گرایی وادادگی را توجیه نمی‌کند.