مردمک‌های مات برده و درمانده‌ی ساعت‌ساز، در سکوت خیره ماند.
به گل‌دانه‌ی غمگین و لب‌های بی‌رحمی که اکنون، به بوسه‌ی پرتمنای مردش پشت کرده بود.
اما او؛ سپید‌پنبه‌ی ناز‌آغوش و پروانه‌‌ی رنجیده‌دلش، اکنون چه گفته بود؟!
"سایه‌ای محکوم به عبور و در عاشقی نابلد؟
سایه...‌_ سایه که بود؟
عمرِ بی‌قرار و نازپرورده‌ی مه‌رویش، چه کسی را سایه نامیده بود؟