می‌نویسیم چون احساساتِ درون‌مان با نوشتن جریان می‌یابد.
می‌نویسیم چون با نوشتن نفس می‌کشیم.
می‌‌نویسیم چون یک نویسنده‌ی کوچک در وجودمان برای نوشتن خلق شده است.
می‌نویسیم چون دنیا با نوشتن زیباست.
می‌نویسیم چون با نوشتن انسان‌ها را می‌فهمیم.
می‌نویسیم چون قدرت کلام‌ ما در نوشتن شکل می‌گیرد.
می‌نویسیم تا به دنیا و اشیای درونش جان بخشیم.
می‌نویسیم تا قدرت واقعی قلم را به رخ بکشیم.
می‌نویسیم چون راه بهتر از نوشتن نداریم.
می‌نویسیم چون با نوشتن خاک گل آلود طعم می‌گیرد، باد حرف می‌زند، باران با اشک و لبخند می‌بارد و خورشید چشمک می‌زند.
می‌نویسیم تا درک کنیم زندگی یعنی چه؟
می‌نویسیم چون عاشق نوشتن هستیم.
می‌نویسیم چون یکی در درون ما فریاد می‌زند برای نوشتن: " بنویس شاید شاهکار تو زیبنده‌ی این جهان باشد و واژه‌ی تو درمان یک افسرده‌ی کنج ودنج اطاق تاریک باشد."
می‌نویسیم چون واژگان روح‌مان را مشعوف می‌کنند.
می‌نویسیم تا دنیا را از پنجره‌ی واقعی‌ و زیبا تماشا کنیم.
می‌نویسیم تا واژگان را به صدا در آوریم و با آوای واژگان، طنین لحظه‌های شاد و شنگول ما شود.
می‌نویسیم چون نوشتن روح ما را لمس و قلب صورتی رنگ‌ ما را قلقلک می‌دهد.
می‌نویسیم چون از این دیار ویران خسته شده‌ایم.
می‌نويسیم تا از آسیب‌های روحی سر باز زنیم.
می‌نویسیم از جهانِ غافل و تاریک سپیدی صبح تماشا کنم.
می‌نویسیم تا کنار چهچه‌ی پرندگان آواز بخوانیم.
می‌نویسیم تا با برگان سبز بروییم و با برگان پاییزی شکسته و از نو جوانه زنیم.
می‌نویسیم تا جیرجیرک‌ها مشتاقانه سوت بزنند و روحِ نویسنده‌ی درون‌مان را به نوشتن وا دارند.

----#عایشه_سلطانی