#جانان‌جان470


چند روزی گذشته بود و هیچ اتفاقی نیافتاده بود.

و همین آرامش و سکوت برای من ترسناک بود. یه حسی بهم میگفت این سکوت آرامشه قبل از طوفانه‌.

همش ترس داشتم. ترس از چیزی که شاید از کنترلم خارج باشه و...

_چکار میکنی؟ مگه نگفتم قهوه نباید بخوری؟؟

با صدای عصبیش از فکر اومدم بیرون و با ترس نگاهش کردم که ماگ رو از دستم کشید.

_فقط یکم خوردم

_دهنتو ببند شیدا، تو نمیدونی کافئین ضرر داره؟ حتما باید ادبت کنم؟ حیف که شرایطتت خاصه فعلا

_دوک

بی توجه به صدا زدنم، ماگمو تو سینک خالی کرد. دوباره اومد سمتم که از ترس تو خودم جمع شدم.

اهمیتی به ترسم نداد. دستمو گرفت و بلندم کرد.

_ببخشید اشتباه کردم

_هیسسس... صداتو نشنوم

منو با خودش برد تو سالن. نشست رو مبل و منو نشوند رو پاهاش.

_سنگینم

_نمیفهمی میگم ساکت باش؟ باید تو دهنی بزنم؟

سرمو رو سینه اش گذاشتم و چیزی نگفتم. دستش رو موهام نشست و گفت: چته؟ حرف بزن ببینم

_نمیدونم، میترسم... از همه چی، از این ارامش. مادرم... دلم میخواد کنارم بود این روزا. من تنهایی شاید نتونم..

_تنها نیستی، من هستم

_مادرم کجاست؟ نمیخواین بذارین بیاد پیشم؟ من بهش نیاز دارم

_نه، من هستم به کسی هم نیاز نداری

_دوک...

شروع کردم گریه کردن، بی دلیل... شایدم با دلیل... شایدم تاثیر هورمون هام بود