معاصر بودن یعنی در ظلمات لحظه‌ی حال نوری را ببینیم که به دنبال راهی‌ست تا به ما برسد، و نمی‌تواند.
برای همین معاصر پدیده‌ی نادری‌ست.
همچنین به همین دلیل موضوع معاصر بودن، پیش از هرچیزی، شجاعت است: از آن رو که معاصر بودن یعنی اینکه بتوانیم نه تنها به تاریکی زمانه زل بزنیم، بلکه نیز در این تاریکی نوری را ببینیم که در حین جاری شدن به سمت ما، با سرعتی بی‌نهایت از ما دور می‌شود. یا حتی مثل این می‌ماند که به موقع سر قراری برسیم که نمی‌خواهیم از دستش بدهیم.
به همین دلیل کمرِ لحظه‌ی حالی شکسته که معاصر متوجه آن است. در واقع عصر ما، لحظه‌ی حال تنها دورترین زمان نیست، به هیچ رو نمی‌تواند به ما برسد.
لحظه‌ی حال کمرش شکسته است و ما به دقت خودمان را روی شکستگی‌اش می‌یابیم. برای همین است که با وجود همه‌ی این ها، ما معاصریم.
نیک می‌بینم که قرار مطرح شده در معاصریت، به سادگی در زمانی گاه‌شماران قرار نگرفته: در زمان گاه‌شمارانه، چیزی‌ست که از درون روی آن کار و دگرگون می‌شود. و این فوریت نابهنگامی است، بی‌هنگامی که می‌گذارد عصر ما شکل "خیلی زود" که نیز "خیلی دیر" است، و "پیش از این" را به خود گیرد که نیز "نه هنوز" است. و هم‌زمان می‌گذارد در ظلمات لحظه‌ی حال نوری ببینیم که، هرگز به ما نمی‌رسد اما همیشه یه سمت ما جاری است.

#معاصر_چیست؟
جورجو #آگامبن

https://t.me/voresangst