ماهواره ثریا ۴ دو ماه پس از پرتاب
ماهواره امارتی ثریا ۴ در تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۲۴ توسط راکت فالکون-۹ پرتاب شد و در حال حاضر در مداری بیضوی با حضیض ۳,۶۹۲.۶ کیلومتر و اوج ۵۹,۷۰۵.۵ کیلومتر قرار دارد. این ماهواره قرار است به مدار ژئواسنکرون(GEO) در طول جغرافیایی ۴۴ درجه شرقی، تقریباً ۳۵,۷۸۶ کیلومتر بالاتر از سطح زمین، برسد. برخلاف ماهواره‌های قبلی سری ثریا (ثریا ۱، ثریا ۲ و ثریا ۳) که از پیشرانش شیمیایی استفاده می‌کردند و ظرف حدود یک ماه به مدار GEO می‌رسیدند، ثریا ۴ مجهز به پیشرانش الکتریکی است که بسیار کارآمدتر از نظر مصرف سوخت است، اما رسیدن به مدار نهایی مدت زمان بیشتری طول می‌کشد.
ماهواره‌های ثریا قبلی، از جمله ثریا ۱ (سال ۲۰۰۰)، ثریا ۲ (سال ۲۰۰۳) و ثریا ۳ (سال ۲۰۰۸)، پس از پرتاب توسط راکت روسی زنیت ابتدا در مدار انتقالی ژئوسنکرون (GTO) قرار می‌گرفتند و سپس با استفاده از موتورهای شیمیایی خود، طی چند هفته به موقعیت مداری نهایی در GEO می‌رسیدند. با این حال، استفاده از پیشرانش الکتریکی در ثریا ۴ به این معنی است که مرحله افزایش ارتفاع مدار می‌تواند چندین ماه طول بکشد. مدار فعلی نشان می‌دهد که این ماهواره هنوز در حال طی مراحل افزایش ارتفاع حضیض خود است و در عین حال اوج مدار را کنترل می‌کند.
برنامه افزایش ارتفاع مدار این ماهواره شامل مجموعه‌ای از احتراق‌های پیشران الکتریکی است که به سوخت کمتری نسبت به پیشرانش شیمیایی نیاز دارد اما نیروی پیشران کمتری تولید می‌کند، که باعث می‌شود این فرآیند به‌صورت تدریجی و آهسته انجام شود. مقدار دقیق سوخت مورد نیاز بستگی به پارامترهای اولیه مدار، کارایی سیستم پیشرانش و تغییر سرعت مورد نیاز (دلتا-وی) برای رسیدن به مدار GEO دارد. به طور کلی، یک ماهواره کاملاً الکتریکی به مقدار کمتری سوخت نسبت به ماهواره‌های دارای پیشرانش شیمیایی نیاز دارد که این امر باعث افزایش ظرفیت بار مفید آن می‌شود.
@rus_cosmos
ماهواره امارتی ثریا ۴ در تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۲۴ توسط راکت فالکون-۹ پرتاب شد و در حال حاضر در مداری بیضوی با حضیض ۳,۶۹۲.۶ کیلومتر و اوج ۵۹,۷۰۵.۵ کیلومتر قرار دارد. این ماهواره قرار است به مدار ژئواسنکرون(GEO) در طول جغرافیایی ۴۴ درجه شرقی، تقریباً ۳۵,۷۸۶ کیلومتر بالاتر از سطح زمین، برسد. برخلاف ماهواره‌های قبلی سری ثریا (ثریا ۱، ثریا ۲ و ثریا ۳) که از پیشرانش شیمیایی استفاده می‌کردند و ظرف حدود یک ماه به مدار GEO می‌رسیدند، ثریا ۴ مجهز به پیشرانش الکتریکی است که بسیار کارآمدتر از نظر مصرف سوخت است، اما رسیدن به مدار نهایی مدت زمان بیشتری طول می‌کشد.
ماهواره‌های ثریا قبلی، از جمله ثریا ۱ (سال ۲۰۰۰)، ثریا ۲ (سال ۲۰۰۳) و ثریا ۳ (سال ۲۰۰۸)، پس از پرتاب توسط راکت روسی زنیت ابتدا در مدار انتقالی ژئوسنکرون (GTO) قرار می‌گرفتند و سپس با استفاده از موتورهای شیمیایی خود، طی چند هفته به موقعیت مداری نهایی در GEO می‌رسیدند. با این حال، استفاده از پیشرانش الکتریکی در ثریا ۴ به این معنی است که مرحله افزایش ارتفاع مدار می‌تواند چندین ماه طول بکشد. مدار فعلی نشان می‌دهد که این ماهواره هنوز در حال طی مراحل افزایش ارتفاع حضیض خود است و در عین حال اوج مدار را کنترل می‌کند.
برنامه افزایش ارتفاع مدار این ماهواره شامل مجموعه‌ای از احتراق‌های پیشران الکتریکی است که به سوخت کمتری نسبت به پیشرانش شیمیایی نیاز دارد اما نیروی پیشران کمتری تولید می‌کند، که باعث می‌شود این فرآیند به‌صورت تدریجی و آهسته انجام شود. مقدار دقیق سوخت مورد نیاز بستگی به پارامترهای اولیه مدار، کارایی سیستم پیشرانش و تغییر سرعت مورد نیاز (دلتا-وی) برای رسیدن به مدار GEO دارد. به طور کلی، یک ماهواره کاملاً الکتریکی به مقدار کمتری سوخت نسبت به ماهواره‌های دارای پیشرانش شیمیایی نیاز دارد که این امر باعث افزایش ظرفیت بار مفید آن می‌شود.
@rus_cosmos