در مارس ۱۹۹۳ سه ستارهشناس به نامهای یوجین مرل شومیکر، کارولین شومیکر و دیوید لوی یک دنبالهدار را نزدیک مشتری کشف کردند که بعدها «شومیکر-لوی ۹» نام گرفت.
به علت گرانش مشتری، دنبالهدار به سوی مشتری کشیده شد. هنگامی که دنبالهدار کشف شد به ۲۱ تکه شکسته شده بود و محاسبهها بر مبنای مکان و سرعت دنبالهدار نشان دادند که در ژوئیهٔ ۱۹۹۴ تکههای دنبالهدار با اتمسفر مشتری برخورد خواهند نمود.
ستارهشناسان تلسکوپهای بزرگ و مهم روی زمین را در تاریخ پیشبینی شده به سوی مشتری نشانهروی کردند.
دانشمندان همچنین مشتری را به وسیلهٔ تلسکوپ فضایی هابل و فضاپیمای گالیله که در راه خود به سوی مشتری بود مشاهده مینمودند.
تکهها به پشت مشتری که از زمین و تلسکوپ هابل قابل مشاهده نبود برخورد نمودند. اما چرخش مشتری باعث شد که پس از نیم ساعت، اثر برخورد قابل مشاهد بود
برخورد بهطور مستقیم توسط فضاپیمای گالیله که در فاصلهٔ ۲۴۰ میلیون کیلومتری سیاره قرار داشت، قابل مشاهده بود. اما به دلیل ریسک از کار افتادن دستگاههای فضاپیما و از دست دادن هدف اصلی مأموریت دادهها ثبت و ارسال نشدند
@rus_cosmos