داستان عشق پلوتون و شارون ممکن است با یک بوسه شروع شده باشد
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که این کوتوله و قمر کوچک‌ترش احتمالاً در رخدادی با یکدیگر برخورد کرده‌اند که باعث شد آنها برای مدتی، در میلیاردها سال پیش، قبل از جدا شدن به یک رقص مداری پایدار و طولانی‌مدت، به هم متصل شوند.
این مکانیسم «بوسه و در آغوش گرفتن» با تئوری‌های قبلی در مورد منشأ شارون که تصور می‌کردند باید از یک برخورد غول‌پیکر شکل گرفته باشد، در تضاد است. «تئوری های قبلی» مانند آنچه که در مورد فرضیه شکل‌گیری ماه زمین نیز وجود دارد، هستند.
آدین دنتون، دانشمند سیاره‌شناسی از دانشگاه آریزونا، می‌گوید: «بیشتر سناریوهای برخورد سیاره‌ای به‌عنوان «برخورد و فرار» یا «خراشیدن(چریدن) و ادغام» طبقه‌بندی می‌شوند.
آنچه ما کشف کرده‌ایم چیزی کاملاً متفاوت است – یک سناریوی «بوسیدن و در آغوش گرفتن» که در آن دو طرف با هم برخورد می‌کنند، برای مدت کوتاهی به هم می‌چسبند و سپس از هم جدا می‌شوند در حالی که از نظر گرانشی محدود می‌مانند.»
مدل‌های مورد استفاده برای درک برخورد غول‌پیکری که ماه زمین را تشکیل داد، برای اجرامی که در محدوده یخبندان منظومه شمسی هستند بسیار خوب عمل می‌کنند - یعنی فاصله‌ای از خورشید که در آن گازهایی به دانه‌های یخ زده متراکم می‌شوند- این محدوده در حدود پنج برابر فاصله بین خورشید و زمین.
مقاله اصلی 🥉
🌕 @ofoghroydadd
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که این کوتوله و قمر کوچک‌ترش احتمالاً در رخدادی با یکدیگر برخورد کرده‌اند که باعث شد آنها برای مدتی، در میلیاردها سال پیش، قبل از جدا شدن به یک رقص مداری پایدار و طولانی‌مدت، به هم متصل شوند.
این مکانیسم «بوسه و در آغوش گرفتن» با تئوری‌های قبلی در مورد منشأ شارون که تصور می‌کردند باید از یک برخورد غول‌پیکر شکل گرفته باشد، در تضاد است. «تئوری های قبلی» مانند آنچه که در مورد فرضیه شکل‌گیری ماه زمین نیز وجود دارد، هستند.
آدین دنتون، دانشمند سیاره‌شناسی از دانشگاه آریزونا، می‌گوید: «بیشتر سناریوهای برخورد سیاره‌ای به‌عنوان «برخورد و فرار» یا «خراشیدن(چریدن) و ادغام» طبقه‌بندی می‌شوند.
آنچه ما کشف کرده‌ایم چیزی کاملاً متفاوت است – یک سناریوی «بوسیدن و در آغوش گرفتن» که در آن دو طرف با هم برخورد می‌کنند، برای مدت کوتاهی به هم می‌چسبند و سپس از هم جدا می‌شوند در حالی که از نظر گرانشی محدود می‌مانند.»
مدل‌های مورد استفاده برای درک برخورد غول‌پیکری که ماه زمین را تشکیل داد، برای اجرامی که در محدوده یخبندان منظومه شمسی هستند بسیار خوب عمل می‌کنند - یعنی فاصله‌ای از خورشید که در آن گازهایی به دانه‌های یخ زده متراکم می‌شوند- این محدوده در حدود پنج برابر فاصله بین خورشید و زمین.
مقاله اصلی 🥉
🌕 @ofoghroydadd