کسی هم لازم است که آدم را به خاطرش بیاورد، نه از آن به خاطر آوردن‌هایی که برای کاری یا چیزی بوده باشد، از آن‌هایی که خود فراموش شده‌اش را دوباره به خاطرش بیاورند، خودِ گم شده‌ی بین روزمرگی‌ها و روابط و عادت‌هایش را، آنگونه که بوده است و دیگر نیست و انگار که اصلا هیچ وقت هم وجود نداشته است، همانقدر دور و همان قدر ناممکن، تنها همان خودش را، بی‌آنکه هیچ کسِ کسی و هیچ چیزِ چیزی باشد.

@Momas1