من آدم‌های معمولی را دوست می‌دارم، آن‌هایی را که نه آنقدرها دوست و رفیق‌شان زیاد است که زود آدم‌ها را فراموش کنند و نه آن‌هایی را که آنقدرها ادایی باشند که چیزی را لایق به خاطر آوردن ندانند، آدم‌هایی که از چیزهای کوچکی لذت میبرند که شاید برای دیگران آنقدرها هم چیز مهمی نباشند، آدم‌هایی که کلمات را می‌فهمند و شیفته‌ی داستان‌ها می‌شوند، آدم‌هایی که داستان خودشان را دارند و باری به هر جهت شخصیت دست چندم داستان دیگران نمی‌شوند، آدم‌هایی آنقدر معمولی که کمتر در خاطر کسی می‌مانند و زود فراموش می‌شوند، آدم‌هایی که هر روز تعدادشان کمتر و ناپیداتر می‌شوند در میانه‌ی آدم‌های این روزا، کافه‌هایی دنج و اتفاقی و بی‌رونق و مشتری که اصلا معلوم نیست که هنوز هم برای چه باز هستند

@Momas1