من قبلا هم در یکی از پست ها گفته ام.نوشتن کار مشکلی نیست.میشه کلاس نویسندگی رفت و چند کتاب خواند و کمی هم تمرین کرد اونوقت اون فرد میتونه بنویسه.نقاشی هم به همین ترتیب.کلاس نقاشی میری،تمرین میکنی و نقاشی یاد میگیری.حتی افراد زیادی هستند که چندین کتاب نوشته و چاپ کرده اند ولی هنوز نویسنده نیستند.بلکه صرفا افرادی هستند که می نویسند.
همه هنرها کم و بیش همینطوره(البته به جز موسیقی که پیچیده تره) ولی "نویسنده" شدن "نقاش" شدن و "فیلمساز" شدن کلا جریانش فرق داره. مثلا برای نویسنده شدن اون شخص باید واقعا باسواد باشه.یعنی بسیار خوانده باشه و حتی تجربه کسب کرده باشه.حتی برای نقاش شدن هم باید بسیار مطالعه کرد نه فقط در زمینه نقاشی.بلکه در تاریخ،ادبیات،روانشناسی.....
ولی یه چیز دیگه هم هست.همه هنرمندان بزرگ یه جورایی خاصند.با ادمهای عادی فرق دارند.حتی اونقدر که برخی از اونها انگار از یک کره دیگه اومده اند.مثل ادم فضایی ها....
نمونه حرفهای من، مهمان اخیر برنامه "اکنون" یعنی مصطفی مستور بود.چقدر این برنامه زیبا و باشکوه بود.مصطفی مستور سمبل یک نویسنده واقعی است.بسیار باسواد و از نظر روحی، روانی بشدت خاص.اونقدر که شاید از هر ده هزار نفر یه نفر اینجوری باشه.
فقط اگه این برنامه را دیدید یک نکته را باید به نظرم مد نظر داشت.خیلی حرف های افرادی مثل مصطفی مستور یا عباس کیارستمی بخصوص اون بخش هایی که در مورد دید اونها نسبت به زندگی است مخصوص خودشون هست و ادمهای معمولی و عادی نباید اون حرف ها را به عنوان الگویی در زندگی قرار بدهند.هنرمندان و نویسندگان اصیل و واقعی،آدمهایی هستند که انگار از عالمی دیگه به این جهان معرفی شده اند که چیزهایی برای مبهوت کردن ادمهای عادی بیافرینند، و بروند.و شاید ویژگی اصلی در اونها افسردگی است.گویی نبوغ،افسردگی و همچنین علاقه به تنهایی همسایه های دیوار به دیوارند....