کانال داشتن خیلی پدیده‌ی جالبیه. بازتابی از خودِ زندگیه‌.
این مدلی که به صورت رندوم یه‌سری از آدم‌ها میان تو کانالت،
_بعضی‌ها با همون پیام اول ترکت می‌کنن، مثل همه‌ی آدم‌هایی که نگاه به چهره‌ت می‌کنن و اگه خوششون نیومد؛ خداحافظ.
_بعضی دیگه مهربون‌ترن. یه چند وقتی بهت فرصت می‌دن و بعد که حوصله‌شونو سر بردی، باب میلشون حرف نزدی یا وایب خوبی ازت نگرفتن، تنهات می‌ذارن‌. رفتن اینا سخت‌تره، چون ممکنه به بودنشون عادت کرده باشی.
تو زندگی هم بعضی آدم‌ها مقطعی‌ان. مثلا آدمی که برحسب اتفاق باهاش هم‌کلاسی، هم‌خوابگاهی، همکار و هم‌مسیر سفر شدی. یه چند وقتی هستن و بعد با دلیل یا بی‌دلیل از قصه‌ی زندگیت حذف می‌شن. گاهی حتی داغ رفتنشون هرگز از دلت پاک نمی‌شه‌‌.
اما
_یه عده معدود هستن که ورای بقیه‌ان. میان تو کانال، باهات هم‌دل می‌شن، تو خوشی باهات می‌خندن، تو غم دل‌داریت میدن، تو هر مودی کنارت می‌مونن و تنهات نمی‌ذارن.
مثل اون رفقایی که همیشگی‌ان. که اگه کل دنیا تنهات بذارن، می‌دونی رفیقت پشتت می‌مونه.
در هر صورت، چه آدم‌ها بمونن کنارت چه برن! وجودشون این فرصت رو می‌ده که رشد کنی. که بپذیری قرار نیست همه دوستت داشته باشن، قرار نیست همه موندنی باشن و قرار نیست کسیو با اصرار کنارت نگه داری.
وظیفه‌ی تو اینه که تلاش کنی "انسانِ ارزشمندی" باشی و در صورت امکان به زیستِ مفید اونا هم کمک کنی. اگه موند، دمش گرم، براش از جون مایه بذار.
اگه هم رفت بازم دمش گرم، تجربه‌ی رشد رو بهت هدیه داد.
و کل قصه‌ی زندگی پذیرش همه‌ی این از دست‌رفته‌ها و قدردانِ تمام دستاورد‌هاست‌.(: