[ ماضیِ بَعید ]

سلام به همه.

دوستان من چند روز پیش یه کاروان کربلا این‌جا معرفی کردم و متوجه شدم که یک‌سری نا‌رضایتی‌ها از اون کاروان اعم از مدیریت و امکانات و... وجود داشته. و لازم دونستم که از شما و اعضایی که به واسطه‌ی اعتماد من باهاشون هم‌سفر شدن یا قصد داشتند از این مسیر عازم بشن عذرخواهی کنم و بگم که تنها پشتوانه‌ی من برای تبلیغ اعتماد مدیر کاروان بود که دوستم بودن و حتی مبلغی هم بابت این تبلیغ دریافت نکردم.

من برای تبلیغ و انتخاب موارد تبلیغی خیلی خیلی سعی می‌کنم که تمام جوانب رو در نظر داشته باشم و مورد بی‌پشتوانه معرفی نکنم اما این اشتباه به هر حال صورت گرفته و این مسئولیت رو در خودم می‌بینم که بابتش عذرخواهی کنم.
امیدوارم که دیگه همچین تجربه‌های اتفاق نیوفته.🤍

یه بارم گفت تو خیلی نحیفی. حتی تغییر زاویه‌ی مردمک چشم هم می‌تونه آزرده‌ت کنه. کوچیک‌‌ترین ناملایمتی ازت انرژی می‌گیره. برای همین خیلی مراقب این شاخه‌ی شکننده‌ام.

یه وقتایی طناب زندگی از دستم در می‌آد. انگار که ندونم الان کجام و دقیقا دارم چی‌کار می‌کنم.

« داشتم غرق می‌شدم شدی ملوان.»

تدریس عشق عذاب‌آورد منه.

نتیجه‌گیری کانال امیدوار کننده‌ست ولی همچنان موضوع مهم خنثی‌خواهی وجود داره و روز به روز بیشترم می‌شه.
طبیعتا همه‌مون عاشق رنگ‌های کرم و سبز سدری و طوسی و خنثی و بژیم و معتقدیم که شیک‌تر و به اصطلاح پولداری‌ترن. واقعا هم چشم‌نوازن و علاوه بر اون خیلی راحت‌تر ست می‌شن و باعث می‌شن مرتب‌تر و مینیمال‌تر به نظر برسیم. حتی خود من بیشتر آیتم‌های کمدم رو رنگ‌های کرم و خنثی تشکیل داده.

ولی پای این موضوع داره به لایف‌استایل کودکان هم باز می‌شه و یه کانسپتی رو به وجود آورده به اسم sad beige mom یا مادران بژ غمگین!
این موضوع به این اشاره می‌کنه که ما بزرگسال‌ها داریم سلایق شخصی‌مون رو برای شکل‌گیری سلیقه و لایف‌استایل کودکانمون به طرز افراطی‌ای اعمال می‌کنیم و به صورت ناخودآگاه «رنگ‌های شاد» رو مساوی با «چیپ و زشت» بودن قرار می‌دیم.و واقعا این مخرب و اشتباهه.

رنگ‌ها حاوی پیام‌های روانی‌ان. روی احوال ما تاثیر می‌گذارن و هرکدومشون کارکرد خودشون رو توی روان ما دارن و این موضوع توی کودکان خیلی پررنگ‌تر هم هست.

تصور کنید یه کودک از ابتدا توی محیطی بزرگ بشه که هیچ رنگ زرد و صورتی و بنفش جیغی نیست. این دقیقا مثل اینه که یک‌سری از احساسات رو از روز اول در کودکمون خفه کنیم و اجازه‌ی ابرازش رو ازش بگیریم. دنیای بدون رنگ خیلی خیلی کسالت بار و افسرده‌کننده‌ست؛ و برای یک کودک که اولش خیلی درکی از استایل و هارمونی نداره، یک جور رنگ‌هراسی و محدودیت ذهنی می‌سازیم و در کنار همه‌ی این‌ها در نهایت خلاقیت و نشاط رو ازش سلب می‌کنیم.

به غیر از موارد بالا، با این کار به کودک این پیام پنهان رو می‌رسونیم که «رنگ‌ها هم ارزش دارن» و این نظام ارزش‌گذاری بی‌اساس تو ذهنش نقش می‌بنده و به چیزهای دیگه هم سرایت می‌کنه. مثلا چون رنگ خنثی پیام ثروت و شیک بودن رو مخابره می‌کنه پس ثروت و با کلاسی مساوی می‌شه با ملاک ارزشمندی آدم‌ها و اشیاء و برعکسش؛ بقیه‌ی کتگوری‌ها بی‌ارژش و دوست‌نداشتنی‌ان. هرکسی شبیه منه زیباست و هرکس تو این دسته نیست زشت و دوست‌نداشتنیه.

بچه‌ها قبلا خیلی بچه بودن. باربی و اسپایدرمن و صورتی و آبی و سبز و زرد می‌پوشیدن. تو گل و شل می‌چرخیدن و به معنای واقعی کلمه «کودک» بودن. این روزا ولی بچه‌ها تبدیل شدن به بزرگ‌سال‌هایی که فقط ابعادشون کوچیکه. بزرگونه لباس می‌پوشن، بزرگونه حرف می‌زنن، بزرگونه سوشال مدیا دارن و بدتر از همه این بزرگونه بودن رو هم ارزش می‌دونن.

اینطوری بهتر شد.

یه سوال می‌پرسم، حتما جواب بدید.

یکی از همکارهام از عرب‌های ایرانه و به خاطر همین موضوع در معرض بولی شدن پنهان بود و دیگه اونقدر اذیت شد که از آموزشگاه رفت. این درحالیه که بقیه نژادهای لر و کرد رو بین همکارامون داریم و خیلی راحت همه باهاشون کنار میایم. حرفم این نیست که نباید با بقیه اقوام کنار اومد؛ حرفم اینه که چرا مردم نژادپرستی‌شونم انتخاب می‌کنن؟ تو سال ۲۰۲۵ ایم مثلا؛ بعد هنوز شبیه نیاکان تکامل‌نیافته‌مون انسان‌ها رو به خاطر محل تولدشون از هم جدا می‌کنیم؟ نژادپرستی اون‌قدر احمقانه‌شت که حای الان که دارم ازش می‌نویسم همزمان که حرصم گرفته به خودم می‌خندم که توی سال فاکینگ ۲۰۲۵ هنوز درگیر همچین چیزایی هستیم.

حرف رو که بندازی زمین یکی صاحبش بر می‌داره، یکی من که توجه ‌نمی‌کنم مخاطب حرف کیه؛ سریع گردن می‌گیرم.

«برای زیستن با تو.»

نمود رنج بر آدمی‌زاد یگانه‌ست اما نحوه‌ی ادراکش به تعداد تمام نفرات رنجور مشابهه. اما دست‌هات عزیز.. دست‌های مرهم‌گونه‌ی رنج‌آشنات، به یگانگیِ رنجم آگاه بودند. شبیه قفلی که تنها یک کلید قادر به باز کردنشه.

ماماماما؟💔