رینتاروی عزیزم.

دیگر کمتر پیش می‌آید با کسی صحبت کنم. آدم درستی پیدا نمی‌شود که بتوان از او سوال درستی پرسید. مثل کسی که از شلوغی مهمانی خسته شده، راهش را کشیده و رفته است یک گوشه. با ترک‌های روی دیوار حرف می‌زند. تا شاید تَرَک روی دیوار به زبان بیاید و پاسخی برای سوال‌های بی‌جواب مانده‌اش بیابَد. یک روز دیگر هم گذشت، و کسی به ما نگفت چرا شب ما سحر نمی‌شود پس؟ چگونه است که حال همه خوب و حال ما نه. ادراک ما از فهم چه چیزی عاجز است که فقط مثل کوری بی‌عصا، از گودالی به چاه دیگری می‌افتیم؟ ما چه دور باطلی به تاریخ بدهکاریم که مدام تکرار می‌شویم و از بغل دیکتاتوری به بغل دیکتاتور بعدی دست به دست می‌شویم؟ ترک‌های روی دیوار اما، اهل تعارف نیستند. حقیقت را مثل پتکی بزرگ توی صورتت می‌کوبند. که مگر می‌شود بی آنکه تک تک افراد یک اجتماع تغییر کنند، حال آن جمع دستخوش تغییر شود؟ کدام دست غیبی یارای آن را دارد که مثل چوب جادوی موسی امر کند: تغییر کن. و سپس همه چیز به شکل دیگری در بیاید؟ اَبَر انسانی نیاز است تا از او سوال درستی پرسیده شود. که کسی که در تغییر خود ناتوان است، چگونه می‌خواهد ملتی را تغییر دهد؟ تَرَک‌های روی دیوار جواب‌های درست‌تری از آدمها برای گفتن دارند. اگر گوشی برای شنیدن هنوز باقی مانده باشد.

@manonasrin