کودک (ک)، بازی (ی)، طبیعت (ت): کیت!

به بهانه زیباتر ساختن جهان


از کودکی چموش بودم. نه کلاس را تاب
می آوردم، نه معلم را؛ نه نشستن پشت میزی که محدودم می کرد از بالا و پایین پریدن.
از دید معلمانِ چهارچوب قورت داده،
تنبل ترین دانش آموز کلاس و حتی مدرسه می شدم.
مدرسه را شاید فقط برای بازی دوست داشتم. برای کتاب و دفتر نو. برای منتظرشدن تا زنگ تفریح. برای فواره خواهش شدن دستم در گچ های رنگی به دست گرفتن. در مزه مزه کردن از لقمه و سیب زنگ تفریح. گاهی هم حسرت خوراکی ها، دفتر و کتاب و لباسی که دیگران بهترش را داشتند اما آن هم لازم بود تا طعم داشتن پس از نداشتن را پررنگ تر بچشم. چقدر لَه لَه می زدیم برای  باران تا بیاید تا زیرش در حیاط مدرسه برقصیم و شاید داشتن یک چتر رنگ رنگ که هیچ وقت نشد که بشود و داشتن کاپشنی نو با برادر دوقلویم به بهانه زمستان. اصلا مدرسه را برای هر چیز دوست داشتم جز درس خواندنش. بازیگوش بودم. شاید چون تابستان کودکی را در
دامنه های البرز با وحشی کلاغی که
می گرفتم و دستم را گاز گرفته بود، با
ملخ هایی که ماهرانه به دام می انداختم.با پروانه هایی که دو انگشت متخصص برای به اسارت انداختنشان داشتم با ذوق بی پایان ورود گربه، سگ و جوجه تیغی، قورباغه نزدیک خانه روستاییمان یا جوی آبی که همیشه میزبان پاهای دو کودک بیگدار به آب زده بودند، سپری شده بود.
با چشمان دو کودکی که از نزدیک شیر دوشیدن از گاو و گوسفند را شاهد بودند و پنیر و ماست شدن و خوردن آنها را.
یا الاغ سواری، وقتی عمو صورت الاغش را می بست و تا برگردد مخفیانه من و برادرم سوار بر زیباترین اسباب بازی دنیا می شدیم.
یا اسبی که پسر همسایه گه گداری ما را با آن به ارتفاع متحرکِ بلند ِ نزدیکتر به آسمان
می برد. یا گله گاو ِفضه عمه که گاوی وحشی داشت که خیلی از اهالی روستا را با شاخ هایش بی بهره نگذاشته بود. یا مسعود و عباس پسرهای روستا که ما دوقلوهای کوچک را سوار بر گوسفند می کردند تا تجربه های متفاوت ما وحشیمان کند. تا امان آموزگار را ببریم که برنامه ریزی نشده بودیم برای یکجا نشستن.
کودکی ما پر است از عصیان هایی که در طبیعت خالی می شد تا خالی شویم برای پر شدن از معرفت زندگی.
آنقدر کوچک بودیم که وقتی میان علف های مزارع می دویدیم، سرمان هم پیدا نبود و گویی زیر آب رفته بودیم و ترسی زیبا در عمق ِ سبزه زار های طالقان.
در شنا کردن در شاهرود. در دست دردست رد شدن از اعماق رودخانه وحشی. در بالا رفتن از قلهُ قلعه دوش و احتمال سقوط که یکنواختی را پس می زد تا شجاعمان کند برای صعودهای زندگی‌.
ما اهل یاد گرفتن در چهاردیوارهایی های مدرسه نبودیم. هیچ کس ما را نمی فهمید و هم ما شکنجه می شدیم و هم شکنجه
می دادیم. اما چه کسی مقصر بود؟ اکنون در دانشگاه تدریس می کنم. گه گاهی که معلمانم را، ناظم ذله شده از شیطنت هایم را،
معلم ریاضی راهنمایی ام را که می گفت باید مادرت را به مدرسه بیاوری، در اتوبوس و ... می بینم از تعجب شوکه می شوند که چگونه آن شاگرد درس نخوان حالا دکتر شده است.
اما نمی دانند که کودکان باید کودکی اشان را شاید تا اشباع  شدن از خامیِ تجربه کردن، پرکنند تا بتوانند ظرفیت خوب دانستن  و خوب یاد گرفتن را به دست آورند.
اینکه روح سالم نه نیاز به معلم خصوصی دارد، نه مدرسه غیر انتفاعی ،نه کتاب ها و جزوات کمک آموزشی.
اینکه اگر هر کودکی که نمی تواند پشت میز تاب بیاورد را نباید متهم به خنگ بودن کرد. باید پا به پایش، دنیایش را بازی کرد. اصلا باید بقیه کودکانی را که تحمیل مودب بودن، خشک و بی روحشان کرده را با بازی و بازی و بازی، دوباره زنده کرد.
حرف های زیادی دارم. اما بهتر است تا هرکس ادامه حرف های مرا در بهترین بازیگوشی های دوران کودکی اش دنبال کند. تا به یاد آورد؛ سلامت روح و روانش نه در آپارتمان ها و کلاس های قفس مانند که در طبیعت نابی که خود بزرگترین معلم برای جنگیدن با اندوه و ترس جامعه ماشینی امروز است رقم خورد.
معلمان عزیزم با تمام وجودم دعوتتان می کنم به جاده بازی، طبیعت و آموزش.
آنجا که نیروی کمتری لازم است. شادی بیشتری در انتظار است و نسل پویایی که در دامن بازی و طبیعت آنقدر خالی شده است تا اکنون پرشود از آنچه شناخت خودش، خدایش و فلسفه خلقتش نام دارد.
معلمان عزیزم ما متهمیم اگرظرف کوچک وجودمان را بزرگ نکنیم تا آسیب دهنده لوح سفید فطرت و ذهن پاک کودکان نباشیم.
نخست یاد بگیریم با خودمان در صلح باشیم و خودمان را دوست بداریم
تا عطر این صلح و دوست داشتن، کودکانمان را دو بالِ ضدضربه شدن و بینش صحیح دهد برای کمال برای شوق خلاقیت.
برای آنکه کودک بتواند کودک بماند تا بزرگ که شد بزرگسالی، پوینده راه کمال باشد.
با آرزوی صلح با تمام اتفاقات زندگی و آرزوی گسترش عشق و بازی و طبیعت به جای رقابت و ترس و اندوه در مدارس ایران زمین و جهان.
کتاب کودکی
نوشته زهره مرادیان